Wiem, że takich tematów było już tysiące...

ale muszę gdzieś opisać swój stan ducha... Chociaż w sumie nie potrafię ująć w słowa tego jak się czuję ... Z pozoru wszystko jest niby dobrze, jestem młoda, zdrowa, samodzielna - w sensie materialnym.... ale to wszystko jest dla mnie mało warte... CZUJĘ SIĘ TAKA CHOLERNIE SAMOTNA!!!!!!!!!!!!!!!!! Znów zaczynam zachowywać się autodestrukcyjnie, jakbym sama chciała siebie przekonać, że jestem nic nie warta... upewnić się w tym że jestem nikim...bo chyba tak właśnie jest...ale mimo wszysto to boli, boli mnie to że muszę zyć, ze muszę sie zmagać sama ze sobą.... Strasznie pragnę jakiegoś uczucia, jestem jednym wielkim wołaniem o uczucie, ale jednocześnie odrzucam to, co mogę mieć... Niedawno zerwałam z facetem, byliśmy razem 3 lata, była już mowa o małżeństwie, stwierdziłam jednak ze to chyba nie to.... Z kolei facet za któym szaleję chcę mnie tylko do łóżka, poza tym nic go nie obchodzę... Wiem ze to kawał drania, ale chyba własnie to mnie w nim pociąga.... Jakbym znów sie upewniała że nic nie jestem warta, potwierdzam to za jego pośrednictwem i chyba dlatego mam na jego punkcie taką obsesję.... Nie mam siły tak dalej egzystować, przeraża mnie świadomość wielu lat przed sobą, jeszcze nie mam 30 lat a czuję się zmęczona życiem.... Jest mi źle, tak strasznie źle.... Kiedyś zastanawiałam się czego najbardziej w życiu się boję i wiem czego - uczucia pustki. I właśnie nim jestem ogarnięta. Przepraszam, że wypisuję to wszystko, ale muszę gdzieś wyrzucić to, co mnie gnębi.... A może ktoś zaliczył podobny stan i z niego wyszedł, ma jakąs radę.... W końcu nie chcę jeszcze sie poddawac, albo jestem zbyt wielkim tchórzem żeby to zrobić....