Czy może być tak, że nie powinno się być z kimś, kogo naprawdę się kocha?

Już nie wiem, co mam zrobić. Jestem w trwałym związku juz 2 lata, bardzo kocham te osobę, ale... Po pierwsze nie umiem być blizej niej, jakoś nie potrafię, a czuję, że to jej nie zawsze wystarcza (nie mieszkamy razem, nie śpimy, nie uprawiamy "klasycznego seksu"). No bo ja mam dopiero 21 lat i po prostu nie jestem gotowa na to, żeby zmienić juz teraz całe moje życie, nie umiem tego zrobić i może sie boję. No ale jemu też nie bardzo to przeszkadza. Wytrzymuje dzielnie wszystko:) Tyle, że czasami wydaje mi się, że o ile na początku ja go nie chciałam, a on za mną szlał, o tyle teraz ja go męczę ciągłymi telefonami itp. a on czasami chyba ma tego dość:( Nie mnie, tylko tego, że np. lubię z nim gadać przez telefo godzine dziennie. Czasami po prostu czuję, że go to denerwuje... No i inne sprawy. Niby małe, ale jednak.... To, że on wyjeżdża sobie na wakacje pisząc mi nagle: no, to wyjeżdżam dzisiaj nad ranem do kolegi...:o Albo to, że czasami mnie oszukuje, jak wie, że będę się denerwować... Niby to nie jest nic takiego.... Ja też jestem trochę naburmuszalska i potrafi mi isę zrobic przykro jak mi powie coś średniomiłego. No i właśnie czasami tak sobie myślę, że niepotrzebnie w ogóle się poznaliśmy. Bo ja i tak go kocham i chcę dla niego jak najlepiej, chcę się móc do niego przytulać, i tak cały czas o nim myslę. Tyle, że czasami myślę, że to nie mam sensu. On nie potrafi się kłócić. Uważa, że kłótnia polega na tym, żeby ktos komuś przyznał rację. Jedna osoba ją ma, druga nie. Tylko kłócą się o to, kogo będzie racja:) I nie da się z nim dyskutować, bo zaraz mnie za wszystko przeprzasza. A ja mam takie wrażenie, że chce mieć po prostu święty spokój... WIęc może jak się rozstaniemy, to będzie go miał.