jak koche to wróci??? Czy to prawda?

koda a ty sie tez nie przejuj ...bo zawsze przyjdą lepsze chwile...raz jest lepiej a raz gorzej..ale prawda jest taka ze zycie jest takie ..jak my sami do niego podchodzimy....

Ja już się nie przejmuję...Zostałam potraktowana jak śmieć i jeszcze się dowiedziałam, że chamidło jestem, bo wyraziłam swoje zdanie.Boli jeszcze, bo to jest niesprawiedliwe. Jak można jedną rozmową skreślić wszystko i nawet nie chcieć wysłuchać przeprosin. Po prostu cały czas mnie zlewał a teraz ma okazję żeby mnie ignorować już na zawsze. Wiecie, co? Nie warto rozpamiętywać takich sytuacji, bo to działa destruktywnie. Czas zabija wszystko...nawet uczucia.

zdecyduj sie czy to zwiazek kolezenski, czy milosc bo cos ci sie pomieszalo chyba.

Żałuję tylko jednego. Pozwoliłam mu żeby mnie od siebie uzależnił...psychicznie. Będę tęsknić za smsami na dzień dobry i dobranoc i nad tymi godzinnymi rozmowami. I jeszcze za jego wzrokiem wpatrzonym we mnie gdzieś z oddali. Rany...co ja wygaduję. Przecież tego nie było. To wszystko to iluzja. Koniec, basta!! Nie pozwolę mu zawładnąć moją psychiką. Zaczynam proces oczyszczania z jego osoby!!!

odpowiedz na pytanie a nie tylko jakies farmazony p....

O miłości nikt nigdy nie mówił!! Nie było żadnych deklaracji, żadnych obietnic. Spotykaliśmy się od pół roku. Niby na zasadach koleżeńskich, ale nie do końca. To było coś na pograniczu...nie potrafię tego określić...

czyli to tylko twoja wyobraznia. Nadinterpretowanie faktow?

No odpowiedziałam, ale chyba niczego się nie dowiedziałeś/ aś? Myślisz, że można tak pół roku znajomości przez kilka zdań opisać...

Wyobraźnia....O co to to na pewno nie!!

to dlaczego sie tak stalo? To smutne ale tak czesto spotykane.

Nie wiem dlaczego? Poniosły mnie nerwy i powiedziałam za dużo. Zawsze był przyzwyczajony, że spotyka na swojej drodze słodkie lalki, które tylko mu słodzą. Skoro byliśmy w dobrych stosunkach, stwierdziłam, że mogę mu powiedzieć co myślę na jego temat. Wyraziłam swoje zdanie a on mnie zmieszał z błotem. Widocznie jego cholerna męska duma została bardzo naruszona. Ot co zrobiłam...

Fakt...powiedziałam, że mam w nosie czy się na mnie obrazi czy nie, bo mam dosyć jego zachowania w stosunku do innych. Chciałam być trochę jak Matka Teresa, naprawić go. Ale to były emocje, działanie w afekcie. Próbowałam nawiązać z nim kontakt, ale mnie zlewa. Widać to mu na rękę.

wrocilismy po 3 tygodniach przerwy:)

Mój wyraźnie zasugerował, że chce przerwy, dałam mu ją, czekałam prawie miesiąc na jakikolwiek znak od niego. Kiedy w końcu (znowu z mojej inicjatywy) doszło do rozmowy, był zdziwony, że w ogóle coś takiego mówił (o tej przerwie), no i... rozpadło się. Też poniekąd przyświecało mi to hasło o kochaniu i powrocie.