przeszlam juz przez prawie wszystkie etapy po rozstaniu

najoierw byl silny placz, bezsenne noce, nic nie jadlam, nie pilam, lezalam i plakalam potem zaczela sie walka, moje ponizanie sie( juz nigdy wiecej) nastepnie pytanie: dlaczego ja? przeciez sie tak bardzo kochalismy potem obojetnosc przemieszana z bolem teraz zazynam juz akceptowac powoli i sa dni gdy wcale o nim nie mysle to trwalo 2 lata, pozdrawiam

i teraz zacznij ŻYĆ - powodzenia.

a potem... znowu poznasz super fajnego faceta prawie idealnego (bo ideałów nie ma) polubisz go bedziecie mieć podobne poczucie humoru i mnóstwo wspólnych tematów do omówienie on polubi Ciebie zaczniecie razem flirtować potem pierwsze spotkania, które przerodzą się w randki i ani sie nie obejrzysz bedziesz zakochana po uszy on tez sie zakocha i będziecie tak razem trwali w pieknym, wspaniałym, wzorowym związku... ale potem pojawią się pierwsze antagonizmy, spory kłótnie z czasem któreś z was albo dojdze do wniosku, ze nie kocha drugiego, albo, ze nic was nie łączy, albo, ze kocha kogoś innego ( niewazne) w każdym bądź razie uzna, ze wasz związek nie ma sensu i znów wszystkie etapy rozstania od nowa i tak do skutku, aż nie znajdziesz tego "na całe zycie" a jak go już znajdziesz..., to bedzie super fajny facet, prawie idealny (bo ideałów nie ma), najpierw go polubisz....

raz:o Jednocześnie. Miotam się jak gówno w sraczu:o

ja również jestem na tym samym etapie po rozstaniu ... nienawidze go nadal... kocham... i gdzies w środku czuje, że i tak będę z nim bo jest mi przeznaczony...

2 stycznia miną 2 lata. Chciałabym, żeby to była jużprzeszłosć póki co mam ochotę na zemstę a więc jeszcze nie koniec:(

..ja własnie zerwałam..i dowiedziałam sie, że mnie kocha :(