agonia związku ?

poranki... budzę się, patrzę na plecy mojego męża, słucham jak chrapie i uświadamiam sobie, że mija kolejna noc, w czasie której śpimy po oddzielnych stronach łóżka, nie dotykając się nawet. Gdybyśmy ze sobą chociaż rozmawiali, ale nasze poranne pogawędki stały się nudne jeszcze przed tym, jak znudził nam się seks. Dociera do mnie beznadziejność sytuacji, w której tkwię i chce mi się ryczeć, ale nie ma na to czasu, bo słyszę płacz dziecka i idę do kuchni robić śniadanie. Kolejny dzień. Późnym wieczorem znów razem- on przy komputerze, ja tempo wpatrzona w telewizor. Znów obudzimy się po dwóch stronach łóżka. I tak będzie jutro i pojutrze, aż... No właśnie, aż co?

jak mozna tkwic w takim związku?

A dlaczego ty tylko patrzysz i nic z tym nie zrobisz???

?ile macie lat? dlaczego sie pobraliscie? wpadka?

Szkoda zycia dziewczyno, tez tak mialam, ale ucieklam, w takim zwiazku mozna sie udusic, zwariowac:((((((

Dokladnie szkoda zycia! Bylam w podobnej sytuacji, przez 7 lat malzanstwa bylo dobrze a przez kolejne 5 tak jak napisalas. Balam sie odejsc, bo dzieci, ale wreszcie sie zdecydowalam i wiesz teraz jest super, jestem szczesliwa, zadowolona i nawet dzieci sa szczesliwsze, bo widza mnie usmiechnieta. Porozmawiaj z mezem moze uda Wam sie jeszcze naprawic ten zwiazek albo dojdzcie do porozumienia w sprawia rozstania.

Normalnie temat dla mnie! Może nie jestem w takim związku, bo seks jest swietny i mało nudzący nas ale czegoś brak...po 14 latach małżeństwa usłyszałam, że nie jestem typem konesera tylko dlatego, że mam ochotę powariować, pośmiać, być sobą..radosną Małgosią! Wiecie co..podobno zwariowanie jest słabością, według mojego męża oczywiście i prowadzi do prostactwa. Zastanawiacie sie kim on jest? jest normalnym człowiekiem, który jak zauważyłam nie chce być szary..ucieka od szarości i koniecznie chce znaleść sie w śród ludzi nazywając ich koneserami a to tacy, którzy czerpią przyjemność w dyscylinie, na polemice i konwersacjach popijając najlepszy rocznik francuskiego wina, delektując się przy tym i opowiadając o przeżyciach podczas przełykania go. To nie wszystko..jesteśmy roździeleni od siebie o 2 tyś km gdyż tam pracuję On..i wiecie co..kiedy dzwoni do mnie, kobiety z którą jest 14 lat i ma 2 dzieci , nie mówi o tym że tęskni, że w sumie chce wracać lecz pyta jakie miałam przemyślenia oglądając film, który mi polecił o wojnie i całej tej masakrze...kiedy prosze o trochę romantyzmu On twierdzi, że nie o to chodzi w związku..ze potrzebuje duchowości ze mną ale kiedy prosze o coś dla siebie on duchem ucieka, zapomina nawet że prosiłam. To ja już nie rozumiem! może ktoś z was mi wytłumaczy? Mam 34 lata a on 42...uwielbia filozofię a ja jej nie znosze bo widzę jak jest wyimaginowana a on zaczyna szukać swojego swiata i w dodatku dowiedziałam się, że nie wraca bo jest mniej konfliktowo!, że szuka właśnie we mnie cech by nadal ze mną umieć funkcjonować! czy ja jestem nie z tego swiata? co jest ze mna nie tak? to, że potrzebuję żartu..takiego zwykłego a nie w dyscyplinie?

Pierdolenie o Szopenie. Takie jest życie. A myślisz, że twój facet widzi w tobie super laskę jak w dzień w którym się poznaliście i super o tobie myśli ? Haha.

faktycznie patrząc się tylko z boku na postępujący rozkład,niczego dobrego się nie uzyska...potrzebne jest działanie i współpraca obu stron by zmienić relację...a czy jemu to w ogóle przeszkadza czy tylko w Tobie niepokój?

Dobry teks z tym Szopenem ...nie potrzebuję słuchać jaka jestem super laska bo czy o to chodzi? ale potrzebuję zrozumienia..moge czytać Kołakowskiego mimo, że nie lubię filozofii ale chcę też porzucać się poduszkami dla zabawy..ale to nie w typie mojego mężą bo przecież na Tv 2 leci dokument o Bartoszewskim haha...i znów na nic moje radości bo i Bartoszewskiego mogę obejrzeć ale kiedy te poduszki...kiedy będę mogła w niego walnąć!!! haha rozbawił mnie ten fakt, że raczej wcale! Co do drugiej odpowiedzi skoro szuka pozytywnych cech i znalazł podstawowe 3 to zapewne mu to przeszkadza!