Pozwól uciec

W bursztynach mych oczu zaklęty jesteś Ty Na zawsze Jak komar zdziwiony i nieświadomy własnego magicznego uroku Omiatasz przelotnie swym zimnym wzrokiem Zawstydzone noski mych butów Które też są dla Ciebie Drgają nadzieją rozgorączkowane kąciki mych warg Ale Ty jesteś już daleko Utopiony w zieleni spojrzenia tamtej A ja jak skruszony w brutalnej dłoni motyl Nieprzytomnie szamocę się resztkami zmyślonych sił Lecz w klatce Twych palców Czuję tylko znany słodko-gorzki zapach Proszę Pozwól mi uciec i umrzeć w cieniu samotności Z lekkim oddechem wiatru rozsypię się w kwiatowy pył I będę wieczna Będę omiatać szczęśliwą twarz Twoją i Twej Julii czy Laury Na znak niemego błogosławieństwa Choć zwęglone zazdrością serce będzie krzyczeć z bólu Tylko pozwół mi uciec Nie zniosę tego dłużej Jeśli teraz mnie dotkniesz Umrę A Ty pochowasz mnie w bezlitosnej dolinie Twych rąk