lepiej

lepiej jest czekać na coś w nieskonczoność i mieć złudne nadzieje,niż wiedzieć, że to czego pragniemy nie nastąpi niegdy. to tak, jakby nagle uświadomić sobie, że nasze dotychczasowe życie było tylko snem, który pozostanie w naszych wspomnieniach, ale nigdy się nie urzeczywistni by go dokończyć... :(

czyli nikt tego nie zrozumiał. :(

Lepiej jest mieć nadzieję.

...dokładnie.

Przerąbane, obudzić się pewnego dnia i stwierdzić że całe nasze cholerne życie było jednym wielkim kłamstwem :(

i nie żyć złudzeniami, takie jest moje zdanie

Mając cały czas niezamkniętą drogę złudzeń nie możesz otworzyć nowej. Tkwisz więc w miejscu nic nie zmieniając, a w dodatku masz pretensję do losu. A przez życie trzeba przejść nie stać.

lepiej wiedziec i pragmatyczna - a teraz wyobraz sobie,ze kogos bardzo kochasz. nie widujesz go codziennie,bo dzieli was duza odległość. żegnasz się z nią jak zwykle. wierzysz,że za pare dni też ją zobaczysz, znowu spędzicie cudowne chwile. i nagle budzisz sie pewnego dnia i dowiadujesz sie,że tą osobę straciłeś. na zawsze. już nigdy jej nie zobaczysz, nie przytulisz, nie powiesz tak wielu rzeczy, nie uśmiechniesz się do niej, nie powiesz "kocham". nie spełnisz waszych wspólnych marzeń. nic, nigdy...

... i jak dalej żyć? z jednej strony nie chciałoby sie miec takich doświadczeń,a z drugiej jest sie wdziecznym za te chwile. to okropne uczucie...

zdecydowanie lepiej być świadomym sytuacji, mieć realny pogląd na nią, niż karmić się złudzeniami, które prędzej czy później prysną niczym bańka mydlana, takie jest moje zdanie. żyjąc ulotną nadzieją na coś nierealnego można tylko przeoczyć w życiu swoje prawdziwe szczęście.

W jakim sensie tracisz? Odchodzi? Umiera?

jestem świdoma tego co jest, chcę iść naprzód, ale nie umiem juz tak beztrosko żyć jak dawniej. to boli i nie daje o sobie zapomnieć.

jak dalej żyć? po prostu nie wracać do przeszłości i z nową nadzieją spoglądać w przyszłość. jedyna rada.

ale strata kogoś z minuty na minutę z powodu jednego błędu jakim jest wypadek nie daję żyć ze spokojnym sumieniem.

straciłaś ukochaną osobę w wyniku wypadku?

właśnie tak.

Strata kogoś jest z jakiegoś powodu. Jeśli on chce i odchodzi to chyba nie będziesz wznosiła peanów na jego cześć. Nie wiem, może ja już za wiele przeżyłam, by z romantyzmem przeżywać fakt, że ktoś mnie olał i zapadać się w sobie z tego powodu. Prawdziwa wrtość to to że ktoś jest przy tobie zawsze.

Cholera, źle zrozumiałam. To był wypadek? Nie wiem co ci poradzić. Wszystko co powiem będzie banalne. Musisz przez to sama przejść....i bądź pewna że przejdziesz. Kobieta jak trzcina...ugnie się, ale nie złamie.

coś mi tu nie gra, bo pierwszy post jest napisany tak, jakbyś straciła kogoś, ale nie w sensie fizycznym, materialnym, tylko jakby ta osoba nie mogła z Tobą być z jakichś przyczyn "lepiej jest czekać na coś w nieskonczoność i mieć złudne nadzieje,niż wiedzieć, że to czego pragniemy nie nastąpi niegdy"-- złudne nadzieje można mieć tylko wtedy, gdy ta osoba żyje... "z jednej strony nie chciałoby sie miec takich doświadczeń,a z drugiej jest sie wdziecznym za te chwile"-- to też nie bardzo pasuje do sytuacji, w której ukochana osoba umiera... za dużo niespójności dla mnie to niewiarygodna historia...

napisałam tak,bo nadzieja to lepsze wyjscie. wolałabym wiedziec,ze wyjechał daleko,że nie zadzwoni,ze się nigdy nie zobaczymy,że to koniec między nami i mieć tą nadzieję lub to zaakceptować, niż stracić go na zawsze. jeśli sie kochoś kocha,daje się mu wolnośc. jeśli chciałby mnie zostawić nie zatrzymywałabym go, pozwoliłabym mu odnaleźć szczęscie. a tak... stracił wszystko w młodym wieku. całe życie było przed nim. powiedział,że nie opuści mnie,a tu nagle... zostawił mnie. jestem sama.

nadzieja to złe słowo w przypadku tej Twojej historii, to raczej iluzja... nadzieję można mieć tylko na coś realnego... "powiedział,że nie opuści mnie,a tu nagle... zostawił mnie. jestem sama."- te słowa brzmią jak jakieś pretensje do niego, a wcześniej pisałaś:"ale strata kogoś z minuty na minutę z powodu jednego błędu jakim jest wypadek nie daję żyć ze spokojnym sumieniem"-- czyli tak, jakbyś miała wyrzuty sumienia z powodu tego, że spowodowałaś wypadek, w którym on zginął... raz jeszcze powtarzam- totalny brak logiki w tej historii aż bije w oczy...

ja wierzyłam,że będziemy razem,że się nie rozstaniemy,nie teraz,gdy się kochamy. ja po prostu nie jestem w stanie sie z tym pogodzić. i wyrzutów nie mam do niego... bo przecież nie mogę... ale to TAK BOLI. ja nie spowodowałam wypadku,ale tego samego dnia coś zepsułam. pozwoliłam mu zwątpić w to,że go kocham. i to dręczy moje sumienie. nie mogę się pogodzić z tym,że nie rozstaliśmy się z powodu nieporozumień,jakiejś wielkiej awantury,braku uczucia,tylko z powodu śmierci.czegoś NIEODWRACALNEGO. i teraz brak mi celu w życiu jakim był ON.

trudno w takim stanie pisac logicznie.tego sie wrecz nie da.pisze co myśle,a mysli mam miliony. jak nie wierzysz w to - nie bede cie przecciez przekonyewac.

powinnaś więc udać sie do psychologa jeśli nie możesz sobie poradzić samej... dlaczego od razu nie napisałaś wszystkiego logicznie, tylko takimi półsłówkami...???(domyślam się dlaczego...)

dlaczego - bo chyba nie potrafię. sadziłam,że mam to już za sobą,że mam juz tylko te piękne wspomnienia,a jednak się myliłam.są własnie takie chwile,gdy nie mam siły. a musze,bo On wierzył we mnie.

tak jak napisałam, nikt Ci tu nie pomoże, jeśli nie potrafisz samej wyjść z psychicznego impasu, szukaj fachowej pomocy

hm.też wyjście.ale ja wierzę w siebie.i wierzę,że Ktoś nade mną czuwa,więc dam radę. chyba potrzebowałam znów to z siebie wyrzucić.

też mi się tak zdawało...

pewnie jeszcze nie raz będę tego potrzebować,ale dzięki.