jak sobie z tym radzicie?

shit.... dlaczego znowu tak beznadziejnie sie zauroczylam. Tez tak macie ktos wam chodzi po glowie i mimo staran nie mozna wybic sobie tego kogos z glowy, rozmysla sie przeroznych rzeczach sytuacjach, to jest beznadziejnie dolujace, ale co tam mozna sobie czasem pomarzyc.....

zycie ci wybije ta postac z glowy

ok tylko poki co czlowiek sie zadrecza, mysli ma watpliwosci...

Ja sobie nie radzę:P

Ludzie pomocy bo oszaleję:( Co mam zrobić, żeby o nim nie myśleć? No co? Niech mi ktoś coś mądrze doradzi... czemu po prostu nie mogę być szczęśliwa? Czemu nie mogę być z tym z kim chcę? Czuję się taka beznadziejna, zupełnie nic nie warta, głupia, smutna, samotna. Wydaje mi się, że niczego nie mam, że nic dobrego mi się w życiu nie przydarzy. Czemu on po prostu nie może zwrócić na mnie swojej uwagi? Bo on jest zbyt cudowny a ja zbyt beznadziejna... W moich oczach jest ideałem, dokładnie kogoś takiego szukam: nie interesują mnie mięśniaki, dresy, szpanerzy, nie lecę na pieniądze, "fury", drogie ciuchy; nie zależy mi na mieszkaniu w pałacu czy apartamentowcu; nie chcę "Pana Mega Rozrywkowego" znanego też jako" 5x na tydzień Impra"; znalazłam faceta, który jest inteligentny, wykształcony, zabawny, oczytany ( piekielnie oczytany!!!!!!!), przystojny, uprzejmy, samotny i ZUPEŁNIE mną nie zainteresowany...a z tego co widzę on się dziewczynom podoba( dziwne żeby było inaczej) i wiem, że po prostu nie mam u niego szans, bo w jego oczach jestem na pewno totalną idiotką, głupią dziewczynką, jedną z wielu. A on dla mnie jest tym jedynym... tym, o którym myślę w każdej minucie dnia, którego widzę przed zaśnięciem i zaraz po obudzeniu, przez którego budzę się w nocy, którego widzę w snach. Widzę jego uśmiech, jego spojrzenie, słyszę śmiech, głos...