Nienawidze mojego życia....

Jeszcze jak mieszkam w akademiku to jest znośnie... ale jak przyjade do domu... po prostu tragedia... te wieczne awantury... niech już będzie październik.... tylko sie dowiaduję że nic nie umiem, że jestem leniwa, że nic nie robię... i choć bym nawet posprzątała dom od góry do dołu to w ten dzień będzie ok a na drugi znowu sie dowiem ze nic nie robire itp.... nie moge po prostu juz tego wytrzymać.......... wyprowadzic sie nie mam szans bo ani pracy a studiuje dziennie... zwariuje przez te 3 miesiące jeśli nie znajdę w końcu pracy, ale to i tak nic nie da, po pracysie wraca do domu i znowu wszytko źle bedzie... tak w kólko to samo

To Ci wspólczuję, proponuję zebrać grupke znajomych i wyskoczyć gdzieś na jakiś czas, też wcześniej miałam w domu przesrane, ale sie ochajtałam, mieszkam bez starych i jest luzik, nikt nad głową nie stoi i nic nie krytykuje, ale Ty studiujesz więc zamaż pójścia nie p[olecam

że trzeba trochę pomóc w domu. Może rodzice nie dają sobie rady i tylko czekają, kiedy Ty przyjedziesz do domu żeby coś pomóc. Jeżeli tak nie jest to zaciśnij zęby i skończ studia bo będziesz miała większe szanse na usamodzielnienie się. Czas leci szybko. Głowa do góry.

przykro mi...nie wiem co ci poradzic,naprawde...mysle jednak,ze gdybys miala prace,to przynajmniej kilka godz bylabys poza domem,mialabys znajomych w pracy no i wlasne pieniazki,co daloby ci poczucie wlasnej wartosci i pewna niezaleznosc.nie daj sobie wmowic za jestes zla,leniwa czy co tam jeszcze...jestes wrazliwa,dobra dziewczyna i wiele dobrego przed toba,tylko wierz w siebie...zycze ci wytrwalosci i wiary w siebie,powodzenia

Przenieś się na zaoczne, idź do pracy, wyprowadź się z domu i zacznij samodzielne życie...