mam 25 lat i przegrałam życie

wiesz koszmarrr, ja to juz tylko marze, ze znajde spokojna prace dla takich jak my, czyli umiarkowanie jak najmniej stresowa, a na nic innego w zyciu juz nie licze, chyba tylko umrzec jak naszybciej i bez bolu i strachu... ja juz w nic nie wierze i na nic nie mam sily, NA NIC.

ja nie mam takich problemów jak rozmowa z obcymi na ulicy, co prawda moja obrona pracy mgr. była nieprawdopodobnym koszmarem ale o dziwo!! jakaś durna rozmowa kwalifikacyjna nie! :-O

do mam niemal identycznie, musisz się jeszcze raz przemóc i pojść na tą terapie i nie uciekaj z niej choćby była najgłupsza, masz prawo się zaczerwienić, zaciąć itp, przecież jesteś na terapii ... chyba nie chcesz spędzić reszty życia w ukryciu.. a jedyna najspokojniejsza praca jką możesz mieć to technik farmaceuta w laboratorium, ale trzeba przejść przez sito egzaminacyjne w studium policealnym...podobno praca w labortoriach farmaceutycznych należy do najspokojniejszych prac

ja na terapi grupowej tez sie nie widzialam wczesniej...teraz to wydaje mi sie bardziej prawdopodobne, prawda jet taka ze nie kazdy moze skorzystac/czuje sie gotowy do tej formy leczenia koszmarr--> a moze najpierw musisz uwierzyc w siebie ;)... troche tak to brzmi jakbys tych przyjacol chciala potraktowac jako \"droge do celu\" hdsaa--> nie ma czym sie chwalic, unikasz tego czego boisz sie a co nie jest straszne (tzn jest straszne w twojej wyobrazni) i wiele przez to tracisz...choc na pewno zyskiem z tej strategii jest fakt, ze nie musisz sie przemeczac i konfrontowc ze swoimi problemami. Mówisz o tym ze stresuje cie rozmowa, czyli jakos trudno ci jest w kontakcie z drugim czlowiekiem...ciekawe dlaczego? nie chcialabys sie dowiedziec? poludnica--> cioesze sie ze korzystasz z pomocy ! gratuluje odwagi i tobie i sobie :)

Warto sie zastanwic skad wynika ten lek przed drugim człowiekiem. Często jest to lek przed krytyka i dotyczy to osob, ktore byly krytykowane kiedys (czesto bezzasadnie) przez innych. Czy jak gadacie z kims kogo bardzo dobrze znacie, to tez macie taka blokade? Bo ja nie, im bardziej moge przewidziec czyjes reakcje, tym jestem spokojniejsza i łatwiej moge sie wyluzowac.

"nie ma czym sie chwalic, unikasz tego czego boisz sie a co nie jest straszne (tzn jest straszne w twojej wyobrazni) i wiele przez to tracisz...choc na pewno zyskiem z tej strategii jest fakt, ze nie musisz sie przemeczac i konfrontowc ze swoimi problemami. Mówisz o tym ze stresuje cie rozmowa, czyli jakos trudno ci jest w kontakcie z drugim czlowiekiem...ciekawe dlaczego? nie chcialabys sie dowiedziec?" Przecież ja się nie chwalę, napisalam tylko że już sie pogodzilam ze swoją fobią i że i tak latwiej mi sie teraz zyje bo sie tak nie nakrecam jak keidys. nie wiem czy tracę coś czy nie, myslę, że nie... i tak najciekwszych ludzi mozna poznac przez neta i z nimi gadac nie w realu tylko np. na jakims forum czy przez komunikator i nie trzeba sie z tymi ludzmi spotykac.

"Czy jak gadacie z kims kogo bardzo dobrze znacie, to tez macie taka blokade? " niestety tak :)

Ale az do tego stopnia jak z obcymi?

Nie, aż tak to nie oczywiscie. Z obcymi jednak najgorzej :)

ja nawet boje sie rozmawiac z ludzmi przez neta. Jakos mi serce szybciej bije. Oczywiscie jesli rozmawiam z ta osoba sam na sam, bo tutaj, gdzie gadamy wszyscy ze wszystkimi, to jest luz.

:) każdy ma jakieś lęki :)

Hej, witajcie . trzeba odnowić temat , mam nadzieje, ze bedzie mial kto pisac ;> koszmarr- zapewne masz racje z tym laboratorium, ale to trzeba by sie doksztalcic w tym kierunku, a ja w zyciu nie poszlabym teraz do zadnej szkoly, tyle nowych ludzi, nowe miejsce, zbzikowalabym na maxa... no chyba ze to juz za mna ;) w tej chwili znajoma mojej mamy probuje mnie gdzies do biura wciagnac, owszem - ludzi nie da sie uniknac, ale kwesta przyzwyczajenia sie do wspolpracownikow, oby tylko nie miec klientow co chwila nowych, jak malo ludzi, to moze przezyje, ale poki co wpadam w panike na mysl o pracy :O maleee - ja tez tak mam... to chyba czesto wsrod takich osob jak my... czasem ktos w necie jest odwazniejszy niz w realu, a czasem niestety nie. czesto mam problem, bo nie wiem, co odpowiadac, ze ktos zazyje mnie jakims pytaniem, nawet rozmowa nie w cztery oczy moze stresowac, oj ciezkie takie zycie :(

Ja niestety wiem jaka jest przyczyna mojego zblokowania i nieśmiałości. : Moja mama ( ktorą zresztą bardzo kocham ) ma taki charakter, że zawsze mnie krytykowała. Nie pozwalała mi żyć swoim życiem, ale ciągle mi mówiła,że robię coś źle, że to nie tak. Często się z nią o to kłóciłam. Nie mogłam często zasmakować czegoś, aby na własnej skórze się o czymś przekonać. Podobnie w relacjach z ludźmi. Kiedy byłam mała , byłam dość otwarta, ale czasem zdarzało się , że po wyjściu od kogoś z mamą , od razu słyszałam litanię: "Mogłaś tego nie mówić, albo "Trzeba było tak nie robić, źle to wyszło" Odtąd coraz bardziej się zamykałam, oraz starałam się kontrolować to co mówię. W rezultacie mówiłam coraz mniej, czerwieniłam się czesto , dawałam sobą pomiatać przez bardziej przebojowych członków klasy..Teraz lubię tylko samotność, nie wiem jak ponownie się otworzyć.Wiem ,że nie powinnam sie przejmowac "co ludzie powiedzą " ale własnie przez to że nie umie sie wyrazac opinii , nie jest sie szanowanym. Co Wy na to ?

w dziciństwie byłam pewna siebie jak nic.. z wiekiem bardzo przycichłam aż za bardzo :(

na szczęście nie pozwalam nikomu rządzić swoim życiem ... dużo we mnie sprzeczności :-O

jak bylam mała to moi rodzice, zwlaszcza mama tez nie byli dla mnie zbyt mili. i chyba dlatego teraz mam problemy ze sobą. czym skorupka za mlodu nasiaknie tym na starosc trąci jak to sie mowi :(

szkoda że nie można sie pozbyc tego balastu z przeszłosci. teraz to bedzie ciezko. Bo chociaz chce cos czasem powiedziec spontanicznie, to sie wstydzę i hamuję podobnie jak "Mam niemal identycznie" boje sie wszelkich urzedów. Załatrwiania spraw,(dowód załatwiła mi mama)

witajcie a u mnie nie wiem, czy za cos moge winic rodzicow, jesli juz to, chyba za to, ze byli za dobrzy... ja chyba jednak mam inna sytuacje niz wy, ale problemy podobne :( zwlaszcza ta niesamodzielnosc i zamknietosc jak zamknietej na klodke. a jesli mowa o tym, ze ktos rzadzi naszym zyciem, to u mnie jak zwykle sprzecznosc, bo podobnie jak autorka nie daje soba rzadzic, ale niestety jest druga gorsza strona - sama nie umiem o siebie zadbac i z niczym dac sobie rade... taki wielki bezsens...

o czesc "Mam niemal identycznie"

ale dzis deszczowo, u ciebie tez? pogoda akurat na siedzenie w necie ;) a mialam sie ograniczac z komputerem...

podnosze

hhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh

Ja postawiłam na rozwoj duchowy i zamierzam własnie rozwijać się w tym kierunku, przeglądam sobie różne srtony na ten temat, myslę że to pomoże mi uporać się z problemami :) (pisalam tu wczesniej jako hdss)

Nie istnieje powód dla samobójstwa, a napewno nie takie.wielu ludzi jest w podobnej sytuacji, tzeba szuakć pomocy, jesli nie mozna sobie radzic samaemu.pozdr

Ja też mam podobne problemy .Ale przynajmniej mam wrogów i cel-umieścić ich w szponach kata.

http://129.215.156.68/cdrom/amanita.jpg

Jestem taka sama jak autorka. Jestem beznadziejna, moje życie nie ma sensu.

tez nie była na studniówce nigdy w życiu nie byłam na dyskotece jestem.. może nie nieśmiała, ale zamknięta w sobie interesuje mnie wiele rzeczy ale mam słomiany zapał w tej chwili żyję dla zabawy i jedzenia lodów bo trzeba się śmiać z życia ii tak nie wyjdziemy z niego żywi...