wspólne mieszkanie - trudne początki czy już zawsze pod góre?

opowiedzcie mi swoją historię.. pocieszcie albo niech w końcu przejrzę na oczy :(

Hej, powiedz cos wiecej o co Ci chodzi?? Ja z moim zamieszkam od pazdz a teraz pomieszkujemy ze sobą np. 2tygodnie, potem jade do domu i od nowa... i jest cudownie!!!!! Mamy podział na robienie posilkow, po zakupy albo razem albo na zmiane... a czas razem spedzony jest boski!!! Ale on jest tez moim naj PRZYJACIELEM!!!!!

my zdecydowalismy sie na wspolne zamieszkanie od lipca i wcale nie jest dobrze. wczesniej wyjezdzalismy razem na wakacje do pracy czy tez pomieszkiwalismy u siebie ale teraz jakos tak wcale nie jest tak jak bywalo wczesniej :(

No ale jak jest teraz? Co Ci sie nie podoba?

czy to tylko te poczatki są takie trudne, docieranie sie, zbieranie po sobie skarpetek i talerzy czy po prostu okazuje sue ze nie jestesmy dla siebie stworzeni?

Ale konkrety prosze

Jesli faktycznie chodzi Ci o skarpety i talerze to zwyczajnie usiadz z nim na spokojnie i powiedz jakie ustalasz reguly np. ze kazdy po sobie sprzata itd. Wszystko mozna uzgodnic!!

nie, wiadomo ze takie rzeczy jak skarpetki sa denerwujace ale to akurat nie o to chodzi. moj chlopak nie jest domatorem. jakos wczesniej mi to nie przeszkadzalo, teraz gdy zamieszkalam z nim i widze go ciagle w biegu i jak rzadko do tego domu zagląda to zaczynam czuć sie jak jakas gosposia, ktora posprzata, ugotuje a on tylko wpada i nawet nie raczy za to moje gospodarowanie podziekowac

moj tez zyje w biegu ,nie mieszkamy razem, wiec wpada tez do mnie tylko i wypada ,nie czuje sie jak gosposia bo nie mieszkamy ale tez czuje sie dziwnie bo zjawi sie raz na tydzien i nagle znika i tak ciagle...

i co, bedzie gorzej? czy moze jakos sie ułozy?