od 2och lat jestem singlem i najgorsze jest to ze...

chyba do tego przywyklam. jest mi tak wygodnie:( owszem sa chwile w ktorych chcialabym kogos miec przy sobie ale jak pojawi sie takie w poblizu nie to od razu czuje zagrozenie ze moj swiat mi sie przestawi...boje sie ze w koncu sie ockne w wieku 30 lat i bedzie juz za pozno a najgorsze bedzie to ze dojde do wniosku iz zmarnowalam mlodosc...

...tak jest, obudzisz sie z reka w nocniku a ciocie, babcie beda Cie wytykac palcami! :P

Mam to samo, tez dwa lata i gdy ktos sie usiłuje do mnie zblizyć zaczynam sie obawiac czegos czego nie potrafie nawet nazwać. Najgorsze jest to, że chce sie znaleźc tego kogos a z drugiej strony odpycha sie wszystkich którzy probuja sie zblizyc do nas. Troche chaotycznie ale sens chyba zrozumialy

Ja od prawie roku jestem sama, też niby przywykłam, ale... Chcialabym pokochać kogoś, być z kims, poczuć motyle w brzuchu. Wiem, ze tak już nie bedzie, to jest najgorsze. BYcie samej tez ma wiele plusów, ale mi to wcale nie wystacza...Jeszcze niedawno myślalam, ze dobrze mi tak, nikt mnie nie kontroluje, moge sobie imprezować, szaleć...Teraz brakuje mi wspólnych rozmów, przytulania się, budzenia rano obok kogoś kogo kocham...Może kiedyś też uwierze w to, ze dobrze mi tak samej, ale poki co to...;/

Tylko od dwóch lat? Króciutko.:) Będąc singlem, moim zdaniem, można właśnie lepiej wykorzystać młodość. Poszaleć troszkę, aż się nie znudzi takie życie. Popoznawać jak najwięcej ludzi. Robić to, na co się ma ochotę. A potem można pomyśleć o facecie.:P

albo o kobiecie :D