moj facet planuje a ja...pragne dziecka, a jednoczesnie denerwuja mnie...

dzieci znajomych... te wrzaski, piski, placzel, glupie fochy, cyrki zwiazane z czynnosciami typu jedzenie obiadu, czy ubieranie... momentalnie cisnienie mi skacze. jednoczesnie marze o wlasnym dzidziusiu. mam 26 lat i to chyba juz czas. wiem, ze moj facet tez by sie ucieszyl. jak to mozliwe ze dzieci dzialaja mi na nerwy, a jednak bardzo pragne dziecka??? czy moje wlasne tez by mnie doprowadzalo do szewskiej pasji? czy do swojego podchodzi sie inaczej???

wszyscy mówią, że do swojego ma się więcej cierpliwości niż do cudzych a przynajmniej na początku ;) z tych wszystkich zakochanych w swoich małych mamusiach połowa myślała jak Ty, zanim nie zaszła w ciążę:)

inaczej sie podchodzi do swojego dziecka ,a inaczej do innych