Muszę udawać człowieka, zajmować ludzkimi sprawami

a tak naprawdę jestem czymś zupełnie innym. (Nie pytajcie czym bo nie wiem.) Kto też tak czuje?

nie jestem tak naprawde osoba za jaka postrzegaja mnie ludzie :o i to ciagle udawanie wcale nie jest fajne :o

nie odstawiaj leków :p

Aha... No a mi przeszkadza że nie absorbuje mnie tak jak wielu, których obserwuję, czy mam pracę i jaką, czy będę miała dziecko czy nie, co kto o mnie powie... Totalny tumiwisizm. Myślę i oceniam różne zjawiska, czuję, też inaczej... Chyba powinnam być jakimś zwierzęciem, albo ufoludkiem. Dzisiaj wręcz czuję się odrealniona a tu trzeba udawać że interesuje mnie zrobienie obiadu, doradzić coś komuś odnośnie spraw spóldzielczych na których się nie znam, zająć pracą, pójść gdzieś wieczorem i rozmawiać ze znajomymi którzy mają swoje życie i swoje priorytety, czego ja nie czuję, uśmiechać, mówić, słuchać... Przydałyby mi się trzy miesiące w pustelni, ale z tamtąd chyba nie chciałabym wrócić.

Minakszi: ;DDD to było dobre!

depresja depresja depresja....................

Pamiętam że od maleńkości chciałam być psem. Nie szkodzi że ten tekst wygląda jak podszyw.