Chory związek

Opowiem po kolei... Ona ma 21 lat, ja 15. Ona jest z Krakowa, ja z okolic Lublina. Obydwoje mamy wspólnych pradziadków. Spotykamy się kilka razy w roku. Góra. Ale mimo to kochamy się. Kiedy się spotykamy to kochamy się na wszystkie możliwe sposoby, jesteśmy przeszczęśliwi. Jesteśmy razem już 2 lata. Często były załamania z powodu jej mentalności, z powodu tego że jesteśmy daleko od siebie. I dalej są. Ona chce mieć kogoś przy sobie, ale mówi że nie wyobraża sobie życia beze mnie, że i tak jej nikt nie zechce. I ciągle wierzy, że kogoś znajdzie. A ja jestem gotów przetrzymać wszystko żeby kiedyś być z nią. Bo ja w to wierzę, że kiedyś będziemy razem. Ona też wierzy. Ale jak już mówiłem, ma dość widywania się kilka razy w roku. Do tego nie cierpi jej moja matka, jej matka mnie bardzo lubi, zaakceptowałaby nasz związek. Skomplikowane to wszystko. Co robić?