Boję się własnego dziecka. Obłęd!

Wariactwo na kółkach :( Boję się tygodniowej istotki :( Gdy śpi, serce wali mi na każde jej kwiknięcie. "Jeszcze nie teraz!". Boję się, że znów nie będę potrafiła zrozumieć jej potrzeb, że znów będzie się zanosiła płaczem. Gdy mam ją nakarmić, skóra cierpnie mi na karku, w obawie, że znów nie będzie chciała ssać piersi. Często to jej się zdarza :( Boję się, że będzie głodna a ja nie będę mogła jej nakarmić, że będzie pluć brodawką. Po prostu boję się karmienia! Wiem, że większość z Was znakomicie radzi sobie z opieką nad maleństwami. Może jednak znajdzie się tu ktoś, kto przeżywa to samo, co ja?

musisz podejsc ze swpokojem, tylko to cie uratuje! trzeba czasu zebys sie oswoila z ta mysla,ze jestes mamusia i zobaczysz sama ,ze pujdzie ci z gorki:) tylko pamietaj SPOKOJ

wg mnie zmyślasz , albo zdrowo przesadzasz

Witaj kochana:) Doskonale cię rozumiem, ja mam 5miesięczne dzidzi i też wielokrotnie przeżywałam to co ty. Moja położna powiedziała mi kiedys, że najczęściej takie wielkie emocje przeżywają kobiety, które sa najbardziej w dziecku zakochane:) Na pociechę mogę ci powiedzieć, że z czasem będzie lepiej. Ty i twoja córeczka musicie się lepiej poznać. Wiem jak czasem bywa trudno. Wiedz ze jestes strasznie dzielna i doskonale sobie radzisz, bez wzgledu na skutki. Pozdrawiam cieplo:)

Do przesadzasz - nie wiem, czy masz dziecko, czy nie, ale ta kobieta potrzebuje wsparcia, wiec jesli nie potrafisz jej go udzielic, nie wchodz lepij na jej topic.

Mnie też się wydaje, że moje odczucia są wyolbrzymione, ale na pewno nie zmyślone. Boję się bezsilności i bezradności w obliczu dziecka płaczącego z powodu, którego nie potrafię rozszyfrować.

Ja do dzisiaj mam trudności z rozróżnieniem płaczu. Nie wiem, kiedy moje dziecko płacze bo ma mokro, a kiedy łka, bo jest głodne.

mam- dwoje i dlatego uważam, że zmyśla

Makarona - to prawda, bardzo pragnęłam tego dziecka i kocham je nad życie! I tym bardziej wściekam się na to, co czuję :(

To mogą być początki depresji porodowej:(

Przesadzasz - ludzie są po prostu różni. Szukam podobnych sobie, do rozmowy, wzajemnej pomocy i wsparcia. Pozwól mi to kontynuować.

Przede wszystkim, przechodzisz teraz burzę hormonalną, która uniemożliwia ci panowanie nad emocjami, to naturalne. Z czasem to minie. Choć ja po 5 miesiącach, też czasem wysiadam psychicznie. Choć czuję się juz o wiele pewniej jako matka.

ok

Trudno rozróżnić płacz tygodniowego malucha.To przychodzi z czasem Głowa do góry:D

O depresji bym jeszcze nie mówiła. Za kilka tygodni na pewno będzie lepiej. Grunt to zapenić sobie pomoc i wsparcie a wszystko się uda:)

nie martw sie czułam dokladnie to samo przy pierwszym dziecku- pierwszy rok życia to był dla mnie koszmarrrr dziś ma 7 lat;) teraz mam prawie pół roczną dziewczynkę- jest zupelnie inaczej chociaz daje mi osstatnio w kość bo ząbkuje to co czujesz- wiesz hmmmmmm- tak naprawde powinnaś zwierzyć sie np mamie- powinnaś poprosić o pomoc - bo wyglada mi to na depresje poporodową

Dlaczego uważacie, że to prowokacja albo wyolbrzymianie? Ja też czasami czuję bezsilność. Przewijam dziecko, karmię, nie ma kolki, a ono wciąż płacze i też panikuję, że on płacze, bo coś mu jest, a ja nie wiem co to takiego. To normalne co przeżywasz. Przy drugim dziecku pewnie będzie lepiej.

uwierz mi ze nauczysz sie wszystkiego. Na to potrzeba czasu. Przedewszystkim musisz przyjac dwa zalozenia nr 1 to male dziecko wcale nie jest takie kruche na jakie wyglada. Nie zlamiesz jej tak latwo kregoslupa, nie wyrwiesz raczki czy nóżki. Takie dziecko ma bardzo elastyczne kosteczki. Jasne ze trzeba robic wszystko delikatnie ale nie musisz obchodzic sie jak z jajem! nr2 dziecko od placzu nie umrze. Jezeli placze to nie wpadaj w panike. Jak sobie troche poplacze to naprawde zadnych negatywnych skutków to miec nie bedzie, a ty w tym czasie postaraj sie zorientowac o co dziecku chodzi, przypomnij sobie kiedy ostatnio jadlo bo moze byc glodne, sprawdz co ma w pieluszce... moze poprostu jest spiace i placze bo chce mu sie spac i musisz je ululac- sprawdz. placz z powodu bólu poznasz odrazyu to straszny placz i poczujesz ze cos jest nie tak. Jesli to ból brzuszka dziecko bedzie sie prezyc a brzuszek bedzie twardy, wtedy podaj mu cos na kolke i pomasuj brzuszek. i NIE STRESUJ SIĘ bo to twoje dziecko a nie maly potworek ktory chce ci zniszczyc zycie!

Cudownie że jesteś idealną mamusią i od pierwszego załkania wiedziałas co jest Twojemu dziecku Zwykle jednak troche to trwa, tym bardziej przy pierwszym dziecku Troche wyrozumialosci...

Dziewczyny, na chwilę znikam - malutka płakusia.

Jakbym czytała o sobie sprzed kilku miesięcy. Dziś córka ma prawie 11 miesięcy, ale początki były naprawdę trudne. Dużo płakała, praktycznie jak nie jadła i nie spała, to płakała, a ja nie wiedziałam dlaczego :(. Zostanie z nią w domu sam na sam napawało mnie przerażeniem. Siedziałam jak sparaliżowana obok śpiącego dziecka i modliłam się, żeby jeszcze się nie obudziła. Panicznie się jej bałam. Karmiłam piersią 6,5 miesiąca, ale to też były same stresy, bo mała wisiała na początku godzinami przy piersi, ssała, wypluwała brodawkę, nie umiała chwycić, denerwowała się, płakała i tak naokrągło. Przestałam się jej bać po jakiś 5 miesiącach i dziś patrzę na nią zupełnie inaczej, ze spokojem podchodzę do każdego płaczu i staram się rozpoznawać jej potrzeby, co też nie zawsze mi się udaje, bo z niej taki trochę rozkapryszony diabełek ;). Życzę dużo spokoju i pomocy ze strony bliskich (mnie dużo pomógł mąż). Wszystko się unormuje, tylko musicie się nawzajem lepiej poznać i \"dogadać\". Z czasem będzie coraz lepiej. Głowa do góry.