Jak to jest z tą miłością i dlaczego tak ciężko znaleźć tę prawdziwą?

Słuchajcie, zastanawiam się od paru dni nad sensem istnienia i tego typu \'duperelkami\'. Aż się sama sobie dziwię, bo jakoś do tej pory byłam mocno stąpającą po ziemi osobą i nie dopuszczałam do siebie żadnych dołujących myśli. No ale jesienna pora robi swoje i tak mnie naszło na przemyślenia. Czy wy w ogóle wierzycie w miłość? Taką prawdziwą do \"grobowej deski\"? Ja wierzyłam, jeszcze parę miesięcy temu. Byłam z facetem zdawało się idealny, tworzyliśmy udaną parę, wszyscy mi dookoła zazdrościli. 2 lata razem, sporo pięknych chwi i nagle zaczęło się coś walić. On wyjechał za granicę na jakiś czas, wkręcił się tam w jakieś dziwne towarzystwo, jak wrócił to już nie był ten sam człowiek. Potem okazało się, że poznał tam jakąś kobietę. Uwaga - starszą od niego o 10 lat, on 26m, ona 36. Przeżywałam to ciągle, a wczoraj dowiedziałam się od niego, że są zaręczeni. Kurde, załamałam się kompletnie. Ja przez te pół roku odrzuciłam chyba z 10 facetów, którzy do mnie startowali. Jak mam się zakochać w innym, jak wiem że kocham mojego byłego faceta? Wiem też że i tak do siebie nie wrócimy, bo to niemożliwe. I wiecie co mnie jeszcze dołuje. To, że dookoła siebie co chwilę widze szczęśliwe pary. W sobotę byłam na weselu koleżanki z uczelni. Poznała faceta pół roku temu, tak się w sobie zakochali, że nie zwlekali ze ślubem. Kurde, czy mnie kiedyś coś takiego spotka? Taka miłość, że od razu wiadomo że to jest \"to\"? Dlaczego innym tak łatwo znaleźć szczęście a mi się nie udaje? Nie wiem czy macie podobnie czy tylko ja sobie wymyślam. Męczy mnie już to wszystko. Chyba za emocjonalnie podchodze do związków i potem jest mi z tym źle. No to się rozpisałam...

hmm nie wiem co Ci napisac bo sama mam ogromnie duzo ostatnio takich klebiacych sie mysli w mojej glowie. nie przezylam tego co Ty, ale mysle ze to co czujesz odbywa sie u kazdego w podobnej sytuacji tak samo, ze sie przestaje wierzyc, ze sie watpi. Ja tez sie emocjonalnie mocno angazuje i przez to cierpie. Mysle o milosci do grobowej deski a potem moj facet wyskakuje z tekstem ze jemu dobrze jest jak jest, ze nie wie co bedzie w przyszlosci, czy jeszcze bedzie ze mna i tego typu glupoty. Wierzylam, ufalam do pewnego momentu, az zaczal mnie uswiadamiac o kruchosci zwiazku i "milosci". Poza tym doszlam do strasznie wyrachowanych wnioskow- milosc jest tylko jedna i to taka sama do wszystkich ludzi, czyli bezinteresowna chec niesienia dobra itp, a cala reszta co dochodzi do glosu w zwiazkach to jest jedno wilkie dno, a poczucie szczescia jest jednym wielkim zaslepieniem. Zwiazek- przywiazanie + spelnianie przez partnera moich potrzeb i oczekiwan, chec przekazania genow. Zycie jest brutalne pod tym wzgledem. I jeszcze jestem swiadoma jednego ze jak partner moj wyjedzie to moze zdarzyc sie wszystko- przywiazanie slabnie, do glosu dochadza potrzeby, pojawia sie nowy partner i znowu wydaje sie nam ze spotkalismy nowa "milosc" naszego zycia...a to gowno wszystko prawda, tak nam sie tylko zdaje. Co myslisz o tym moim belkocie? mi jest smutno ze musze dochodzic do takich wnioskow, ale moze takie jest zycie i nie ma co koloryzowac...

\"Czy wy w ogóle wierzycie w miłość?\" z osobistych doświadczeń nie mam podstaw wierzyć za bardzo w jakąkolwiek miłość ... a \"do grobowej deski\"... pewnie tak, jak dobrze trafisz. Na 100% znajdziesz gdzieś w swojej rodzinie takie przypadki gdzie jednak było kilkudziesięcioletnie udane małżeństwo... i to nie tylko z powodów kulturowych :O Nie za bardzo rozumiem czemu zazdrościsz koleżance ślubu, po pół roku zakochania... Zresztą to wszystko pewnie wygląda z boku zdecydowanie lepiej niż od środka w końcu tobie pewnie też faceta zazdrościli, a jak się skończyło. ... bo problem z nieudanymi związkami i przeżywanie tego wszystkiego leży pewnie w nadmiernych oczekiwaniach co do związku, drugiej osoby i życia. :O Chyba wszyscy zakładają, ze są tymi wybranymi ich związek będzie spełniał wszystkie wyidealizowane kryteria, będzie na zawsze itd... Ciężko sobie powiedzieć było fajnie ale się skończyło i tak jest dobrze... pocierpię i poszukam czegoś nowego. Nie było by problemów ze strachem przed porażką, odrzuceniem, itd... bo w końcu zawsze może się nie udać. echh... to nie jest takie proste :O

Nie wierze, ze milosc istnieje, a tym bardziej \"do grobowej deski\".

spotkalysmy sie na innym topicu o podobnej tematyce tak - wierze, bo od 8 lat jestesmy sobie szczesliwi i wyjezdzalismy daleko (i osobno i razem) i nie mielismy wyidealizowanych kryteriow, myslimy,ze to \"do grobowej deski\", ale jak juz ta deska nas dopadnie, to wtedy dopiero potwierdzimy :D

Miłość to jest takie coś co wymyślili pisarze zeby lepiej sprzedawać swoje ksiązki Nie wierze w miłość z wzajemnością

a dlaczego ciezko znalezc? bo niektorzy ludzie nie potrafia ze soba rozmawiac

Ehh, ciężki to temat i zawsze się dołuję, gdy o tym piszę. Każdy ma trochę racji w tym co pisze. totylkoja22: no widzisz, myślę podobnie od pewnego czasu. Ciężko wierzyć w coś co nazywa się \"miłością\" jeśli ta prawdziwa miłość, której się poświęciło ostatnie 2-3 lata nagle prysnęła jak bańka mydlana. Jak sobie teraz pomyślę, że miałabym z innym facetem zaczynać wszystko od początku, na nowo budować związek, to mi się wszystkiego odechciewa. Wiem ile czasu zajęło mi osiągnięcie takiego momentu szczęścia jaki miałam z moim byłym. Nie trwało to może długo, ale było to coś niepowtarzalnego. Marzę o czymś takim ponownie, ale teraz jeszcze sobie tego nie wyobrażam. a ja wygrałem życie: to nie jest tak, że ja zazdroszczę koleżance. Ja się cieszę, że ona jest szcześliwa, podziwiam ją i jej męża, że tak fajnie się dogadują i uzupełniają. No i tak sobie myślę, że jednak niektórzy mogą być mocno szczęśliwi i to jest jakiś tam znak, żeby się nie załamywać i żyć dalej.