Czy to może być depresja?

Córeczka ma ponad roczek. Od września tego roku,odkad zaczęła brać leki hormonalne zaczęło być źle. Ciągle płakałam, dołowałam się, wszytstko widziałam w czarnych barwach. Odstawiłam je. Niby było dobrze a teraz znowu wróciło. Smutne myslo, smutek, popłakuję sobie, malo rzeczy mnie cieszy, czuję się ciągle zmęczona, nie wyspana, zniechęcona. Czy to może być depresja, tak jak by przedłuzona z okresu poporodowego? Dodam, że są momenty jak jestem bardzo szcześliwa i uśmiechnięta. Aha i jeszcze mam takie zachowania, ciężko mi się rozmiawia z ludźmi, nie chcę o tym mówić, czuję jakąś niechęć, mam wrażenie, że przysmucam i mówię takim smutnym tonem. Nie pamiętam, kiedy się radośnie śmiałam, tylko przy małej odżywam, ale i tu mi się zdzarza coraz częściej apatia, niby się bawię ale jestem myślami daleko. Libido poniżej zera. Trudni mi podjać jakąkolwiek decyzję, wszystko rozważam po 100 razy i nie potrafię zdecydować. Dodam, że nie mam stabilnej sytuacji życiowej, mam męża, ona ma pracę dobrą, ale mieszkamy u rodziców, jeden pokój a nasze miało być niby szykbo zrobione ale poślizgnęliśmy się na kasie. Do tego nie mogę znaleźć pracy :( Pomożecie? :(

musialabys isc do psychologa, tu jeszcze tylko ktos moze cie zjechac. takie zachowanie przy ludziach to mi sie wydaje, ze jest normalne, szczegolnie, ze przebywasz teraz prawie non stop z mala, a to, przepraszam za okreslenie, nieco "odmozdza". przydalaby ci sie jakas mila odskocznia, moze jakis aerobik, kolo gospodyn... zart;) wiesz, jak masz hlipac po katach to lepiej idz do specjalisty;) i mleka pij duzo, dziala antydepresyjnie;)(powaznie!!!)

kochająca......moja kolezanka miala tak po urodzeniu blizniakow..pomogly wizyty u psychoterapeuty,leki..wiemze to bylo dlugie leczenie alepomoglo.. ja mysle ze to nie jest zwiazane z porodem tylko z jakimis niepowodzeniami...takjak piszesz brak pracy,mieszkanie..niewimco moglabym cie dorazic bo nigdy nie bylam w takej sytuacji...pomysl o dziecku..ze dlaniego musisz byc radosna..ja gdy mam gorszy dzien i lapie dola to mysle o moim synku ze nie moze mniewidziec smutna...wiemze tonie to samo... sciskam cie mocno

studiuję, robię to dla siebie Ale ostatnio czuję się kompletnie do niczego. Miałam pracę (fakt na 4 miesiace) ale miałam, sama z niej odeszlam bo łzy mi płynęły same a w domu to histeria niepohamowana. Mąż patrzył na mnie jak na ufoluda. Zaczęło się w grudniu, maż nakazał wyprowadzkę na wynajmowane, dla mnie troszkę za szybko się potoczyło, bo ja się bardzo do miejsc przywiązuje i cieżko aklimatyzuję w nowych (potem już luz ale na początku cieżko), potam zaraz ta praca, i nie dałam rady. Po tym wszystkim odstawiaam hormony, bo faktycznie wczesniej też zauważałam skutki uboczne w postaci stanów depresyjnych. Od tego czasu jak sama z tej pracy odeszłam zaczęło się fatum. Zaczynam myśleć, czy ja na siebie nie ściągnęłam jakiegoś przekleństwa ;)

o tego nie radzę sobie już kompletnie z niczym, najchętniej schowałabym się gdzieś i nie wychidziła. Sroki ,ze tak się tu użalam, ale mąż ma stresującą pracę i nie mogę mu smęcić, jak mam pójść do psychologa to pójdę w tajemnicy. On i tak ma mnie za smarkulę, bo tak łatwo się poddałam. Ale ja naprawdę nie mam już siły :( Naprawdę. Już 2 razy brałam się w garść a potem znów mnie przerastało wszystko... Dziękuję za uściski :) Wzajemnie :)