do Waszego życie zawitała miłość i szczęście??

mi też to raczej zaczyna przypominać schyłek związku....... bo jakoś nic się nie klei........ ach, cholera, takie zawieszenie po kilku latach nie jest dobre - dobrze radzę, albo w jedną albo w drugą - ja chciałabym mieć w perspektywie na za najbliższe 5 lat jakieś mieszkanie wspólne plany itp. a on ma wszystko głeboko w duszy.... Mnie tym samym chyba też się nastrój udziela, więc zaczynam planować sobie życie samdzielnie, bo po co mam liczyć na niego, jeśli w momencie, gdy znajdę mieszkanie on pokaże mi tyłek, że jeszcze nie jest gotowy, musi pomagać rodzicom itp. Zastanawiam się tylko, po jaką cholerę on się ze mna widuje jeszcze ? ( bo dla seksu, którego nie ma, też nie ) Kiedyś ku**** wierzyłam w miłość, teraz myślę, że to puste farmazony. i tyle

cały czas jestem na emocjonalnym dnie i dnie samotności... przynajmniej patrząc z punktu normalnej osoby w moim wieku i cud się na pewno nie stanie. Z dnia na dzień nie stanę się atrakcyjnym, interesującym, śmiałym czy mającym towarzystwo człowiekiem. To się tak stać nie może bo nikt nie będzie chciał marnować czasu z kimś takim jak ja, mając wartościowe alternatywy...

U mnie było dokładnie tak jak pisze autorka. Nie wiem czy to był cud, raczej nie. Po prostu odważyłam się powiedzieć w końcu co mnie boli i postawiłam ultimatum. Wygrałam :D .. a właściwie, to wygraliśmy :) Mam 40 lat i 17-to letni staż małżeński. Od roku zaczęliśmy życie układać sobie od nowa. Kocham mojego męża i on też mnie kocha .... a było już między nami bardzo źle :O

"więc nie zakładaj że nikt nie będzie" to nie jest wynika założeń tylko racjonalnego wnioskowania

podnoszę :))