caly czas boje sie ze umrze ktos bliski

to juz jest jakas paranoja, za kazdym razem gdy dzwoni telefon boje sie ze to beda jakies zle wiesci. ciagle zyje w stresie. to juz nie jest normalne:O. zaden z moich bliskich nawet nie choruje

powinnas isc do lekarza, wg mnie masz nerwice lękową. Moze przepisze ci na poczatej jakies leki i skieruje na psychoterapie!

ja tez się boję, ale bardziej się boję tego, że już całe zycie będę popychlem w pracy...

Ja mam tak samo, cały czas się martwię, że stanie się coś złego. Wiem, że to absurdalne, ale nie nie potrafię o tym nie myśleć.

Miałem może 4-5 lat i obudziłem się pełen emocji bo mieliśmy tego dnia jechać na wesele cioci.Nigdy tego nie zapomnę jak leżąc na łóżku pomyślałem sobie może bardziej wyraziłem życzenie wtedy aby w życiu nie bać się nie przeżywać śmierci najbliższych wtedy miałem odczucie lęku ale od tego czasu mimo iż upłynęło wiele lat to życzenie spełnia mi się w 100% .Jestem człowiekiem mocno wrażliwym nie wyrachowanym a wielu odeszło w tym czasie i grobów mam więcej niż żyjących ale zawsze znajdowałem i jak na razie odnajduje w tym temacie w sobie spokój .No tak się sprawdza że czasem żałuje bo gdybym wiedział to życzył bym sobie tamtego ranka szczęścia w grach liczbowych.sENs

nerwica lękowa niepotrzebnie sobie wkręcasz takie schizy poza tym, nie wiem ile mają lat twoi rodzice....ale każdy kiedyś umrze i to jest nieuniknione gdy miałam 25 lat w ogóle nie dopuszczałam do siebie takiej myśli, rodzice byli zdrowi, sprawni...teraz mają prawie 80 lat i powoli przyzwyczajam się do myśli że kiedyś ich nie będzie nie mam wyjścia, muszę oswoić się z tą myślą

Moge sie podpisac pod wieloma wypowiedziami.tez sie boje ze stanie sie cos zlego, ze ktos umrze.przrsladuje mnie to od paru lat. Jestem sama mam tylko siostre.nie mam wlasnej rodziny i moze dlatego nachodza mnie takie mysli. Jest mi z tym ciezko a jeszcze rodzice lubia powtarzac slowa jak dozyje i mnie to dobija. Ogolnie jesten samotna i nieszczesliwa

Ja mam ciś podobnego. Często boję się, że zostanę sama. Jestem najmłodsza w rodzinie. Kiedy tylko o tym myślę- płaczę