Co mi radzicie?

Od ponad 2 mscy spotykam się z facetem. Jest dobry, kochany, czuły (w gestach). Dzwoni do mnie każdego dnia gdy nie możemy się zobaczyć, od czasu do czasu robi mi słodkie upominki, dba o mnie bardzo, nie upiera się np. żebyśmy poszli gdzieś jesli ja nie mam ochoty, zawsze bierze pod uwagę moje "zachcianki". Wyręcza mnie w róznych rzeczach, otwiera przede mną drzwi, zabiera mi ciężkie rzeczy i niesie sam itd itd itd..... Problem jest taki że jest bardzo zamknięty w sobie. Tzn opowiada bez kłopotu o swoim życiu, ale prawie nigdy nie mówi mi nic miłego, a komplement od niego usłyszalam tylko raz. Dwa razy spytałam go co o tym wszystkim myśli, o mnie - zamknął się wtedy w sobie i milczał. Gdy naciskam - on się blokuje. Dopiero gdy odpuszczam, gdy w ogole o tym (nas) nie mówię - on trochę "rozkwita" i wtedy CZASAMI coś powie. Jak to piszę to samej mi się wydaje że to głupie. Ale jak jestem z nim i on własciwie nigdy, nigdy nie powie mi nic przyjemnego - zastanawiam się czy dla niego to nie jest coś bez zobowiązań. Wiem że powinnam patrzeć na czyny, ale jestem kobietą, a kobiety lubią słuchać, lubią słowa, chcą słyszeć że są piękne, że facet o nich myślał, tęsknił, nie wspominając już o tym że kocha - chociaz na te slowa chyba jeszcze za wczesnie. Była rozmowa na ten temat, powiedział że zawsze miał duze blokady w mówieniu o uczuciach. Na ile dla was - kobiety - ważne są słowa, komplementy, wyznania? Mogłybyscie być z kimś kto prawdopodobnie nigdy nie zdobędzie się na to by coś takiego powiedzieć?

\"Moj\" Mariuszek tez tak mial na poczatku...daj mu czas ..nie naciskaj..faceci nie sa wylewni..lepiej uslyszec raz na jakis czas a szczere wyznanie niz co kawalek ma Ci powtarzac czule slowka, ktore beda falszem aby tylko sie Tobie przypodobac