WSTYDZE SIE SWOICH UCZUC....

Mam 23 lata a wciąż wstydzę się swoich uczuć niczym dwunastolatka, która boi się , że ją klasa wyśmieje, bo zauroczyła się Piotrkiem z 4b. Wiem, wiem ... Jestem już dużą dziewczynką- ba, dorosłą kobietą a zachowuję się jak niedojrzała smarkula. Po prostu wstydzę się mówić i okazywać uczucia. Próbowałam się bardziej wyluzować, ale hamulec wciąż istnieje. Tylko czego ja się do cholery obawiam ? Odrzucenia ? Tak, chyba właśnie tego. Czy któraś z Was może podzielić się swoją opinią bądź doświadczeniami ? Czy tylko ja na tym swiecie zachowuje się jak mała dziewczynka w sferze uczuć ? :(

up

Ja mam dokładnie tak samo... Chyba własnie o odrzucenie chodzi... Wiem, że powinnam się otworzyć, ale mam blokadę i nic na to nie poradzę...

Ja mam dokładnie to samo. Nie potrafię okazywać radości, zadowolenia. Nawet mój brat ciągle mnie parodiuje, tak że wynika z tego że zachowuję się jak jakiś robot... Ale z kolei jak nagle się z czegoś ucieszę (czytaj: hamulec puści) to też mnie parodiuje. Nie miałam jeszcze chłopaka, bo nie chciałam się jak na razie z nikim wiązać, poza tym mama stale trzymała rękę na pulsie. Mimo, że mam 2 braci to jakoś nie potrafie być wśród męskiego towarzystwa wyluzowana, strasznie się denerwuję, że mnie w ogóle oceniają. Jeśli zainteresuję się jakimś chłopakiem to nikim sie z tym nie dzielę, bo pewnie będą się ze mnie śmiać, że się tak beznadziejnie zakochuję. Kiedyś mówiłam o tym mamie, ale teraz nie wiem jak by zareagowała, więc wole nic nie mówić, pewnie by mnie pouczała i straszyła głupotami. Eh, zależy mi na jej opini, ale nie chcę jej denerwować. Od roku mam bardzo sympatycznego kolegę z którym smsuję, ale nikomu o nim nie mówiłam. To kuzyn męża mojej kuzynki, poznaliśmy się na ich weselu.Czasem się zastanawiam czy ktos nie maczał palców w tej naszej znajomości... ktoś z rodziny oczywiscie, może właśnie mama, która wszytsko musi miec pod kontrolą... ehhh. Nieważne z resztą, najważniejesze że fajnie się nam gada :)

Chciałam jeszcze dodać, że czasem tez tak jak Katja czuję się małą dziewczynką, z którą trzeba się obchodzic jak z jajkiem. Albo raczej tak mnie traktują inni, tzn. niepoważnie, ale ja juz taka jestem, wieczna 17-sto latka mimo że mam już 22 lata. Nie potrafię dorosnąć. Trochę dlatego, że nie chcę, a trochę dlatego, że boję sie dorosłości. Poza tym bardzo na mnie wpływają opinie moich bliskich na temat decyzji jakie podejmuję. A mam wrażenie że zwykle są krytyczne. Boje się odrzucenia.