popełniałyście błędy wychowawcze po rozwodzie?

pytam bo ja straszne,teraz (5 lat) dopiero to wyrażnie widać.Słyszę ,ze jestem niekonsekwentna,łatwo mówić komuś ,kto ma wsparcie!jak to było u was?A może tak bezboleśnie?

I miałas prawo-po pierwszym rozwodzie to co robiłam to była masakra.Po drugim-prawie bezboleśnie.I to zarówno w stosunku do dzieci jak i byłych.Ale wiem na pewno , ze trzeci raz nie dam się wmanewrować w małzeństwo.

i te durne panie psycholog!takie mądre,masakra,ojciec jest oki(no bo raz na kilka miesięcy dwie godz) a ja no cuz,wieczna wojna.Naczytalam się "mądrych" ksiązek,tylko nic z tego nie wynika,czasami człowiek udaje,ze nie słyszy...

jedynym błędem była chęć zastąpienia córce ojca :O to niewykonalne...

no i byłam taka wyrozumiała,tłumaczyła dlaczego tata nie przyszedł,kłamałam,cos tam wymyslałam,nie powtarzałam tego co wygadywał itp.Odwrotnie to nie dzialało,dzieci wszystko co usłyszały dusiły w sobie.teraz juz sie nie "patycze",mówię prosto z mostu co mnie wkurza,wczsniej próbowałam go tłumaczyc Wszystkich wrazliwych przepraszam za ewentualne błedy,to taka mała przypadłośc:)

Luśka - też tak miałam :D

udało mi się uniknąć najgorszego błędu - wynagradzania dziecku rozbitej rodziny. Choć akurat w tym wypadku byłoby to nadmiarowe, bo z ojcem i jego rodziną do tej pory ma częsty, bardzo serdeczny kontakt. Wychowywałam córkę jakby nic się nie zmieniło, a nie jak dziecko specjalnej troski. udało mi się nie wmieszać dziecka w konflikt między nami, na ojca złego słowa nie powiedziałam, choć zastrzeżeń miałam listę. O pewnych sprawach dowiedziała się jako nastolatka (np. miganie od płacenia alimentów), resztę zachowań oceniła sama. Tłumaczyć trzeba - ale niekoniecznie trzeba walić prawdą jak toporem. Dziecko naprawdę nie ma potrzeby słyszeć, że ojciec jest ostatnim sukinkotem i ma je w dupie, nawet jeśli taka jest prawda... te same rzeczy można przekazać w różny sposób - a matce powinno chyba zależeć na tym, żeby nie robić dziecku krzywdy. Brutalna prawda o ojcu rani przede wszystkim dziecko, po ojcu jeśli jest gnojem i tak to spłynie.

Moje pewnie wyjdą za kilka lat. :-) Na razie też staram się nie wynagradzać jej na siłę braku pełnej rodziny, nie obniżam wymogów odnośnie zachowania, nie zmieniam zasad panujących w domu. Nie mówię też nic złego na ojca i nie utrudniam kontaktów. W tej chwili moim największym problemem jest przekonanie jej, że tato nie może z powrotem z nami zamieszkać. Muszę jej to tłumaczyć dosyć często bo wciąż ma nadzieję. A nie jest łatwo zrobić to tak, by przyjęła to do wiadomości a jednocześnie nie wyrobiła w sobie przekonania, że albo tatuś ją porzucił albo mamusia wyrzuciła tatusia. Na razie mi się udaje, bo dziecko jest małe, ale nie wiem co będzie później gdy podrośnie i zacznie zadawać bardziej szczególówe pytania.

WSZYSTKIE DROGIE PANIE POPEŁNIACIE BŁĘDY, A NAJWIĘKSZY TO POPEŁNIŁYŚCIE W SĄDZIE WALCZĄC JAK LWICE O DZIECI, KTÓRE PEWNIE WOLAŁBY BYĆ Z OJCAMI.

taaaaaaaaaaaaaaaaaaa z ojcami już to widzę szczególnie jak tatuś jest damskim bokserem i do tego socjopatą . Zawsze popełni sie jakieś błędy - nie ma siły , sztuka w tym aby było ich jak najmniej - moim największym było przekonanie że tatuś będzie grał fer. przebudzenie było bolesne - ale wyprostowałam te wszystkie bzdury , które gadał do córki - i teraz jest tak że tatuś jest ale jak coś zrobi bleeee to córka go prostuje i to mocno ( ciężkie ma życie chłopina oj ciężkie ) ale sam sobie zapracował na to .

Wcale nie walczyłam w sądzie o dziecko... nie było opcji że tatus je zabiera:P Pewnie jak kazdy popełniałam błedy. Ale młoda była bystra... i widizała jaki tatus jest. Tzn.. olewał ja na maksa... bywało ze i rok jej nie widział, chodziła do dziadków. Dopiero jak się zrobiła całkiem dorosła to nagle przypomniało mu sie ze ma córkę... Jak młoda mówi złosliwie: kryzys wieku sredniego:P

u mnie o tyle mam łatwiejszą sytuacje,ze dzieci nie zabiegają specjalnie o kontakty,nie płacza z tego powodu,ze tatus je olewa.

Agaton - uważaj na jedno - bo dzieci nie muszą mówić głośno o tym co czują w tej sytuacji. Choćby dlatego, że nie potrafią tego sprecyzować, nazwać rzeczy po imieniu. Po drugie - bo jest to bolesne, po trzecie - bo temat jest drażliwy itd. to, że na pozór nie przeżywają tego - nie oznacza, że nie ma sprawy! sama pomyśl - czy ktokolwiek cieszyłby się z tego że rodzony ojciec, ktos, kto powienien być najbliższy - ma cię gdzieś? przecież to podkopuje poczucie własnej wartości, podświadomie dzieci czują się gorsze, że nie zasługują na jego uwagę, że nie były dość dobre, grzeczne, ładne żeby tatuś o nich pamiętał. Szczegółnie wtedy, kiedy dzieci nic nie mówią o ojcu - trzeba z nimi na ten temat rozmawiać.

Zaczynam jednak doceniac fakt ,że zostawił mnie teraz .Starego babszyla :)Z równie starym synem .Juz nic nie musze tłumaczyc .Dorosły syn nie pozwala mi na fantazjowanie .Trzyma sie realiów . Wie kto jest winny ,ale kiedy moje emocje sięgają zenitu .potrafi mi powiedziec ,że nie mam racji i ,że wymyślam .Sprowadza mnie na planete zwana ziemia :)Gdyby był młodzszy ,nie wiem ile błędów mogłabym popełnic ???Pewnie wiele .I to najgorszego kalibru ,pewnie zemsta itp itd . Bo emocje czasem góruja u mnie nad rozsądkiem . Teraz nuczyłam sie ,dystansu :) Bo dorosłe dzieci też przeżywaja rozpad związku ,małżeństwa . Trywialnie mówiąc ja już nie napieprzam . Mówię czuję to tak i do moich odczuć mój syn sie musi odnieść ,nie do emocjii:)

lamella czytam od pewnego czasu Twojew wypowiedzi istwierdzam , że bardzo mądra z Ciebie kobietka

odnośnie błędów popełnianych przy rozwodach to polecam ten wpis http://sprawy-rozwodowe.info/10-bledow-popelnianych-przy-rozwodzie/