pożegnanie serca mego...

Gdy żal i ból toczy serce zmęczone, Gdy szukam nadziei w przelotnej myśli uśpionej, Ty milczysz, nie czekasz, na słowa moje, A mnie sił już zabrakło by toczyć o to boje. Marzyłam jak dziecko o pięknej miłości, Szczerym i czystym uczuciu pełnym błogości, Było błogie, tak długo jak wiara w nią we mnie, A gdy ja przestałam, spoczęła na serca Twego dnie. Głowa już wie, serce kiedyś też zrozumie, Że miłość czysta i szczera nie zna słów- nie mogę, nie umie, Kryształowe serce miałam, teraz już niewiele z niego zostało, Jak zwierze zranione, kąsa ze strachu, że umrze a nic jeszcze nie dostało. Czy miłość prawdziwa jest zawsze żalem i smutkiem cierpienia? Czy serce skazaniec przeklęty zawsze żebrać będzie o chwile uwagi? Jestem jak człowiek odarty z godności, ktoś zupełnie nagi, Co chować próbuje swe żałosne uczucia, nadzieje, pragnienia…