zablokowałam się

Napiszę Wam coś. Zawsze miałam problemy z pewnością siebie, poczuciem własnej wartości, w ogóle kompleksy... poza tym bałam się mężczyzn. Trochę przez tę moją nieśmiałość, a trochę, bo kiedyś (jeszcze w liceum) na mnie napadł facet. Przez całe liceum wychodzenie do ludzi stanowiło dla mnie wielki problem. Na 1 i 2 roku studiów też się nie mogłam odnaleźć... ale pewnego dnia już miałam tego dość i postanowiłam wziąć się za siebie. Małymi kroczkami stałam się zupełnie innym człowiekiem. Zajęło mi to 2 lata :) Zaczęłam się też umawiać z facetami :) Jakieś pół roku temu przeżyłam swój pierwszy raz z chłopakiem. Sęk w tym, że z czasem jego zachowanie się zmieniło. Na początku było super, później zrobił się trochę "wybuchowy". Po drugiej naszej sprzeczce zerwałam z nim :( Byłam w szoku i do tej pory mam żal... chodzi o to, że teraz znowu mnie coś zablokowało. Nie chcę nigdzie wychodzić z domu.... jeśli jakiś chłopak do mnie zarywa, to go spławiam.... mam wrażenie, że każdy udaje takiego miłego, do rany przyłóż, a potem i tak wyjdzie szyfdło z worka.... Nie mogę się teraz przełamać... tylko nie wysyłajcie mnie do psychologa, poradziłam sobie sama z o wiele większym problemem... a teraz przez to wszystko wróciłam do punktu wyjścia :( najchętniej bym siedziała w domu z twarzą przyklejoną do kompa... nie wiem, co zrobić, żeby wróciła poprzednia ja :(

a facetów olej jak przyjdzie ten właściwy to się odblokujesz a poza tym po rozstaniu tak szybko się nie wraca "do siebie", potrzeba trochę czasu :) nos do góry będzie ok:)

???????????? :-P

Nie dam szansy, czy pojawi się właściwy, czy niewłaściwy. Unikam chłopaków jak ognia. Nie wyobrażacie sobie, jaki tamten był miły i sympatyczny. Oczywiście do czasu. On mnie teraz przeprasza. Sama nie wiem. Nie wierzę w szczerość.

a ta jego wybuchowość to jak wyglądała? i te 2 sprzeczki?

Pierwszy raz ni z tego, niz z owego zabronił mi iść na ... zajęcia. Nie wiem do tej pory, co mu odbiło. Pokłóciliśmy się, poszłam na zajęcia, a on po tym wszystkim stwierdził, że nie znam się na żartach a on tylko żartował. Wcale na to wtedy nie wyglądało :o Drugi raz, nie pamiętam o co dokładnie poszło. Pewnie znów coś powiedziałam, i mu się nie spodobało. Wściekł się i się go przestraszyłam. Byliśmy u niego i chciałam sobie pójść, ale powiedział coś takiego "nigdzie nie pójdziesz, słyszysz" i taka wściakłość w oczach :/ Niby nic takiego, ale mi wystarczyło, żeby się przestraszyć i go skreśliłam po tym.

Żeby to były jakieś ważne powody, to ok. Wiadomo ludzie się kłócą, różnie bywa. Ale w zasadzie to nigdy nie mieliśmy się o co kłócić. Niespodziewanie go coś napadało takiego :o

Kurcze, jak siebie czytam, to jak by to jakieś dziecko wypłoszone pisało. Trzeba się wziąć po prostu w garść, nie pierwszy raz i nie ostatni. A tak poza tym, to ten chłopak był spoko. Ale te jego wybuchy znienacka... jak dla takiego tchórza jak ja, to za wiele.