ciaza mimo zespolu policystycznych jajnikow - udalo sie wam?

Witam, pare lat temu lekarz stwierdzil u mnie zespol politystycznych jajnikow. Ma u mnie dosc lagodna forme, jestem szczupla, nie mam zbędnego owlosie-nia itp. Tylko te nieregularne miesiaczki i charakterytystyczny wygląd jajnika (tylko jednego!) po USG. Mowil, ze mogę z tym zyc, mam tylko przyjść jak będę chciala zajsc w ciaze, to da mi cos na regulacje miesiaczek. Troszke się tym martwie, teraz... jak chciałabym rozpocząć starania! Proszę powiedzcie mi czy z tym schorzeniem udalo się wam zajsc w ciaze, co stosowałyście i ile trwaly starnia. Z gory dziekuje

ja też mam stwierdzone pco na jednym jajniku... w ciążę udało mi się zajść 2 razy za 1. razem... tylko u mnie, sądząc po moich odczuciach i monitoringu u ginekologa owulka była zawsze z tego zdrowego jajnika... powodzenia życzę :)

w ciagu ostatnich 2 lat miałam bardzo regularne miesiączki... wcześniej tak nie było i przez pół roku chyba zażywałam Diane-35 i potem wszystko się unormowało :)

tez mam PCOS, przez 5 lat okres co 3 miesiace :o brak owukacji po roku staran zaszlam w ciaze:) i mam zdrowa dziewczynke:) nic sie nie martw dodam ze nie bralam zadnych tabletek i nie przechodzilam zadnej kuracji stwierdzilismy ze jak zajde to zajde a nie bede sie szczypac z tabletkami, nienawidze tabletek ;) zmienilam diete, pilam duzo wody i ogolnie prowadzilam zdrowy tryb zycia od 2 lat przed zajsciem w ciaze:)

Udalo sie:) Choruje od kilku lat, mam nadwage, nadmierne owlosienie i chore oba jajniki. Acha i nie bralam zadnych lekow bo byly przeciwskazania. Lekarz mowil, ze jak bede chciala zajsc w ciaze to trzeba bedzie zrobic zabieg laparoskopowy... udalo sie za pierwszym razem i bez zadnego zabiegu:) Nie przejmuj sie, mysl pozytywnie, nie stresuj sie a na pewno sie uda:)

dałyście mi tyle nadziei dziewczyny, że faktycznie przestałam myśleć o tych wszystkich przeciwnościach, które niesie ze sobą ta choroba... ale zaczęłam czytać inne fora i jestem załamana... czy to naprawdę tak wygląda? duże trudności z zajściem w ciążę? problemy z donoszeniem? dodam, że mam takie syndromy: - nieregularne miesiączki (od 30-50 dniowe cykle) - problemy z cerą i tyle, żadnej nadwagi, owłosienia itp. Gienekolog mi powiedział, że w patrząc na mnie wydaje mu się, że usg się myli, ale robił mi je kilkakrotnie. Mówił, że dużych zmian nie mam, ale wystaraczające żeby mój cykl trwał tyle ile trwa...

O tym, że mam pco dowiedziałam się w lutym tego roku. Mimo że jestem dosyć młodą osobą-świt w jednej chwili mi się zawalił. Bardzo pragnęliśmy z mężem dzidziusia i wiadomość o chorobie zupełnie mnie załamała. Zaczełąm dużo czytać o chorobie-miałam niemal wszystkie objawy.Od dawna walczyłam z nadmiernym owłosieniem i nadwagą, gospodarka hormonalna była całkowicie rozregulowana a na usg zobaczyłam jajniki całę zapakowane czarnymi cystami. Myśl o wieloletnim leczeniu spędzałą mi sen z powiek. Byłąm całkowiecie rozchwiana emocjonalnine. Każdego wieczora płakałam, a widząc kobiety z brzuszkiem czułąm wielką zazdrość. Na szczęście mam kochanego męża który dawał mi wiele wsparcia. Postanowiliśmy, że sie nie poddamy i natychmiast zabrałam się za leczenie. Na poczatek lekarz kazał mi zaczać się odchudzać.Przeraziło mnie to.Moje skrzętnie pielęgnowane przez lata kilogramy wydawały się nie do zgubienia- a ja miałam stracić przynajmniej 15 kg.- na co lekarz dawał mi minimum 1,5 roku. Zaczęłąm sprawdzać co tak naprawdę ze skłądników odżywczych mi szkodzi i natychmiast wzięłąm się za dietę. Dokłądnie od pierwszego marca zaczęłąm brać leki- bromergon.Czułam sie po nich fatalnie. Całymi dniami tylko bym spała. Do tego jeszcze dochodziłą bardzo rystrykcyjna dieta-surowsza nawet od diety cukrzycowej. Przez najbliższe dwa miesiące byłam kłębkiem nerwów. Nie wiem jak mogłąm tak funkcjonować- po lekach nieraz na zajęciach czy w pracy byłam ledwo przytomna. kiedy miesiączka zaczęłą się spóźniać początkowo nic sobie z tego nie robiłąm- " to normalne przy pco"-myslałąm. ale w koncu nadszedl dzien, gdy w koncu- pelna nadziei, wzięłam test ciążowy do ręki. Kiedy czekaliśmy na wynik ręce nam drżały. W końcu pojawiły sie upragnione dwie kreski!Popłakałam się ze szczęścia, mój mąż chyba też. Następnego dnia- nadal niedowierzając- "bo to przecież niemożliwe"- udałam się na usg. I wtedy to pierwszy raz ujrzałam swoje maleństwo.Malutka pięciomilimetrowa kuleczka ze stukającym serduszkiem... Piszę o tym wszystkim, zebyście wiedziały, ze nie można się załamywać.Nie wolno nam się poddawac. Ja- kiedy starałam się o dzidzię, szukałam włąśnie takich wypowiedzi- takich, które dałyby mi nadzieję.Mój przypadek pokazuje, że jeśli bardzo chcemy to naprawdę mamy duże szanse na powodzenie. U nas wystarczyłą dwumiesięczna dieta( schudłam 20 kg!-naprawdę jest to możliwe!) i miesiąc leczenia farmakologicznego- bo datę rozpoczęcia ciąży lekarze wyliczyli na równiutko miesiąc od wzięcia pierwszej tabletki. Dzisiaj jestem w szóstym miesiącu ciąży. Wiem już, ze noszę pod sercem kochanego, wielkiego chłopaka. Wam również tego życzę

wielkie dzieki i olbrzymie gratulacje! takie wiesci przynosza nadzieje! super! mam nadizeje, ze mnie tez sie uda!