samotność...

wydawałoby sie ,ze wszystko jest ok - praca , znajomi, podróże .. ale czasami mysle , że to wszystko jest zamiast ..zamiast uczucia. Smutno , zle , samotnie ... to nie tylko oznaki jesieni ... człowiek nie jest stworzony do zycia w samotnosci , co zrobić z chęcią przytulenia się , z pokładami uczucia i potrzebą bliskości , gdzie znależć kogoś kogo chce sie chwycic za rekę i powiedziec "popatrz" gdy widzimy coś pieknego , albo w czyich ramonach można się schowac gdy jest żle. Juz mi się nie chce udawać że jest wsystko ok , bo nie jest. Mam nadzieje , że anonimowośc netu nie sprowadzi tu kogoś kto będzie chciał mi tlko udowodnic beznadziejnośc sytuacji ;-) , ale chętnie pogadam ...

A ile masz lat? Poznaj kogos przez przyjaciol i juz

pocieszajace ... ale tylko troszeczke ;-)

mam 37 lat , niestety to "i już" nie jest takie proste , nie chce nic robic na siłe , wierzę w uczucie , może to i naiwne ale tak jest

ja jestem trochę młodszy, niby wszystko jest ok, a osoby takiej naprawdę bliskiej sercu nie ma

No to troche zaspalas A mialas jakies zwiazki czy zawsze sama?

To tak jak ja. Mam 36 lat, syna i rozwód za soba. Jestem samotna, bo nie chce byle kogo. Bo nie interesują mnie faceci szukający przygód, niedomyci, zachwyceni sobą, nawiedzeni playboye. Będę sama.

Znam przypadek takiej samotnej kobiety co adoptowala dziecko i to jej dalo szczescie mozliwosc przelania uczuc na kogos

zaspałam...? mam za soba małżeństwo zawarte z miłości ale niestety nie przetrwało z różnych powodów , co nie zmniejszyło mojej wiary w uczucie , chociaz fakt ,że 15 lat temu było mi łatwiej podejmowac decyzje dziś jest inaczej ale ciągle wierzę w pokrewieństwo dusz , nie godze się na bylejakość , na zgniłe kompromisy i bycie z kimś dla samego bycia ... czy za dużo chce?

ja mysle podobnie, ale to nie pomaga niestety.

Basiu , nigdy nie będziesz sama masz syna , mimo wszystkich przeciwności nie powinnismy zamykac się , trzeba miec nadzieje, inaczej skończymy jak zgorzkniałe stare babcie

a co do adopcji jako leku na samotność.. no cóż kazdy ma swoją Droge , ta nie jest moja.

ostatnio zauważyłam , że dostrzegam na ulicach tylko pary , najlepiej zapatrzone w siebie , nie zauważam samotnych.... czy to znaczy że mnie tez nikt nie widzi?

apsara - Samotność ... ja udaje, że przyzwyczaiłam się do bycia samą, staram się za wszelką cenę nie myśleć o niej. Chciałabym zakochać się z wzajemnością, móc spędzać z tą druga osobą czas, przytulić się, poczuć ciepło, porozmawiać itp. ale to tylko nierealne marzenie.

anonimowo.. dlaczego? dlaczego nierealne , czy jak zaczne tak mysleć będzie mi łatwiej?????? myślałam że z czasem będzie łatwiej , że mozna się przyzwyczaic - nie można, ja nie chcę się przyzwyczajać. Udawałam ... szalona , wyzwolona singielka ale to nie prawda i juz nie chce udawać , masz jakiś inny sposób?

Ale o co łazi ;)

apsara - Chociażby dlatego, że odizolowałam się od ludzi ( na tyle ile dało się) i szanse na poznanie kogoś są równe zeru. Na samotność jestem skazana tylko i wyłącznie ze swojej winy, nikogo innego. Jestem tego świadoma. Do samotności nie można przyzwyczaić się, ja to wiem. Chyba nigdy nie pozbędę się marzeń , tej niewielkiej iskierki nadziei, że może jednak kiedyś ...