Osobowość unikająca

Tak, to o mnie :/ Nie wiem co mam z tym zrobić, bo próbuję to przełamać i nic. Parę razy udało mi się gdzieś wyjść, do klubu, itd. Ale w tę sobotę dostałem zaproszenie od kumpla i znowu odmówiłem. Jak mi jest głupio... Wiem, że pewnie jest wkurzony, bo już wiele razy mu odmawiałem. To jest silniejsze ode mnie, jakiś nieuzasadniony lęk. Może gdybym poszedł to bym poznał kogoś, znalazł jakąś dziewczynę, a tak to nic. Jak to pokonać? Chcę normalnie żyć...

to zyj normalnie

Chcę żyć normalnie, ale nie da się. Próbuję z tym walczyć, ale nie daję rady. Tak samo jak chcę mieć kogoś, ale boję się związku, zbliżenia, zaangażowania. Jak teraz czytam to to jest właśnie związane z unikaniem. Aż za dużo się zgadza.

cream :D

ale czemu sam czegos nie zaproponujesz kumplowi np wypad na impreze????

Sissy ..z czego się smiejesz????

Więc doskonale Cię rozumiem. Denerwuję się często przed, a czasem i w trakcie imprezy, a przecież powinnam się dobrze bawić. Ale imprezy to nic... Najgorzej jest z pracą. Przebrnąć przez rozmowy kwalifikacyjne, przyjść pierwszego dnia do nowej pracy - to dopiero horror!

cream - ale o to właśnie chodzi, że ja odmawiam innym, a co dopiero samemu zaproponować :/ Chociaż zaproponowałem żeby iść gdzieś w tym tygodniu...

jestes introwertykiem pozdrawiam

to juz twój problem bo jezeli masz znajomych z którymi się dobrze czujesz do dlaczego niechcesz zorganizowac jakiegos wypadu na impreze . moze poprostu jestes typem samotnika

to nie jest osobowosc unikajaca,a raczej zaburzenia lekowe!

Nie jestem typem samotnika, chcę się bawić. A o to chodzi, że nawet nieraz z określonymi znajomymi źle się czuję, np. właśnie ten kolega co mnie ostatnio zapraszał na imprezę. Przy nim czuję się przytłamszony. On jest bardzo pewny siebie. Będąc przy nim próbuję się 'podciągać', ale za dużo to mnie kosztuje. Inni znajomymi to co innego.

cream- gdyby byl typem samotnika,to nie przeszkadzaloby mu to wcale-bylby taki jaki jest i byloby mu z tym dobrze!

Ale znalazłem swoje objawy, identyczne jak w osobowości lękowej i się zgadza. Swoją drogą osobowośc unikająca jest powiązana z jakimiś fobiami społecznymi.

Wiem, że przebywanie z tym kolegą mogą mi pomóc, zresztą ja na zewnątrz zgrywam odważnego i przebojowego, dlatego właśnie się zakolegowaliśmy. A ja go ciągle unikam i tak szczerze to nie przepadam za nim :/

cimeryk-rozumiem Cie doskonale-tez to przechodzilam to problemy osobowosciowe,spowodowane zapewne trudnym dziecinsrwem,lub jakims ciezkim przezyciem/-ami,ciagnace sie przez jakis czas moga w koncu doprowadzic do roznych zaburzen psychicznych,np. nerwica lekowa,lub fobia spoleczna(okropienstwo-sama przez to przechodzilam) tylko ja ci nic nie pomoge,jedyne co,to moge poradzic wizyte u psychologa-jesli twoje problemy sa powazne,to on pokieruje cie dalej,byc moze potrzebne beda leki,jesli tywe zaburzenia utrudniaja ci zycie(polecam leki,choc wiekszosc lekarzy jest temu przeciwna,ale wiem z wlasnego doswiadczenia,ze zadna terapia nie zwalczy objawow tak jak leki) pozdrawiam

Ja sądzę, że nie jest to aż tak poważne, a może tak sobie wmawiam? Wiem jedynie, że to mocno utrudnia mi życie towarzyskie, jak i normalne funkcjonowanie... Zastanawiałem się właśnie nad lekami...

Tak, też sadzę, że zaważyły na tym jakieś traumatyczne wydarzenia z wcześniejszego życia... Pamiętam, że parę lat temu ta fobia była tak silna, że w miejscach publicznych, jakichs uroczystościach szkolnych nie potrafiłem stać. Wydawało mi się, że robi mi się słabo, że mam mroczki pzred oczyma, nogi się chwiały, mięśnie drżały i z całej siły naciskałem na nie, żeby się nie przewrócić. To było bardzo bolesne :/ Potem nogi bolały jak po jakichś kilometrowych biegach. Na szczęście tego się już pozbyłem...

jezeli jeszcze nie jest tak powazne,to zacznij cos z tym robic,bo moze byc coraz gorzej u mnie ciagnelo sie przez dluuuuugie lata,a wlasciwie przez cale moje mlode lata do 20 roku zycia! przez to mam wrazenie,ze stracilam swoje najlepsze lata :(( teraz probuje nadrabiac,ciezko jest ,ale daje rade zrob cos z tym ,zeby nie popsulo ci zycia tak,jak mi

malowana lal to ciekawe, jakimi lekami zwalczylas fobie spoleczna?

paroksetyna tylko,ze leczenie bylo dluuuuuuuuugie w moim przypadku,ale i stan byl bardzo ciezki

autorze słuchaj creama- on na tym forum jest guru od kontaktów zwłaszcza damsko - męskich !!! :D

No ja też w tym roku 20 lat, ale nadal męczy :/ już od... 5-6 lat? To się przejawia w tym, że właśnie unikam wszelakich zaproszeń, spotkań w klubach czy innych publicznych miejscach. W tym roku akademickim już parę razy gdzieś byłem, ale za to cały poprzedni tydzień nigdzie. Do tego źle się czuję jak sam chodze. Gdy mam kogoś to jest zupełnie inaczej.

CREAM, śmieję się, bo mówisz mu rzeczy, których sam nie robisz i które Tobie ludzie próbują wytłumaczyć :) Ale to dobrze, że widzisz, co trzeba zrobić.