OCENICIE?

dobry poczatek na książke? ( oczywiscie zmienie to jeszcze ale tak zeby wiedziec czy sie nadaje ) ;) Wszystko się rozsypało. Chciałam, przecież tak bardzo chciałam. Nie wiem jak to się stało. Chyba po prostu za mało wierzyłam. A może tak miało być? Ostatecznie to mogło być zapisane gdzieś w gwiazdach. Ale czemu ja? Nie wiem. Tak wyszło i nie mogę cofnąć czasu. A bardzo bym chciała. Bo widzisz, drogi czytelniku, zrobiłam coś, czego nie mogę sobie wybaczyć. Coś tak okropnego że trudno mi o tym myśleć a co dopiero pisać, lub co gorsza powiedzieć o tym komukolwiek. Bo ilekroć próbowałam, tak próbowałam, to ludzie nie mogli tego zrozumieć. Wieść szybko się rozniosła po okolicy i musiałam uciec. Od szyderczego wzroku i pokazywania palcami. Wiem, to było tchórzostwo ale w moim życiu było tyle tchórzostwa… Wiec jeszcze jedno nic nie zmieniało. Uciekałam daleko. Nie widziałam nikogo ani niczego, wiem tylko że biegłam a łzy spadały po bladym policzku. Uciekałam. Tak, to właśnie robiłam. Uciekałam od problemów, wyśmiewania i obrzucania kamieniami chociaż tak bardzo pragnęłam śmierci. To dziwne ale kiedy człowiek ma tyle kłopotów tyle trosk, myśli o śmierci jako o przyjaciółce i wybawcy. A kiedy staje z nią oko w oko widzi w niej tylko wroga. Dobiegłam do lasu. Gdyby nie mój nastrój i łzy spływające potokiem po twarzy zachwycałabym się nad pięknem tego miejsca. A tak… Upadłam na kolana a wyczuwając miękką trawę pochyliłam się i wtuliłam twarz w kojącą zieleń. Raz po raz widziałam wszystkich ludzi którzy umierali dla mnie. Tak, czytelniku, na pewno domyślasz się o co chodzi. „Ludzie umierali dla Mnie”. Widziałam ojca krzyczącego do matki by brała mnie i siostrę i uciekała. Że już tu są. A potem przeraźliwy krzyk bez wątpienia należący do ojca i głuchy odgłos upadającego ciała. Matka zamknęła mnie i siostrę w tajnej skrytce pod podłogą i błagała byśmy za nic na świecie nie wychodziły. I nie patrzyły. Issela, moja starsza siostra zamknęła oczy i zaczęła cicho płakać. Ale ja przez niewielka szparę widziałam jak do pokoju wbiegają dwie pary stóp. - Gdzie ona jest? – przeraźliwy zachrypnięty głos rozniósł się echem po pokoju. - Nigdy Ci nie powiem, to moja córka i ja jestem jej opiekunem. Mnie powierzono misję by ją ocalić… - Zamilcz starucho! – Krzyknął drugi głos. Ostry i zimny niczym sopel lodu. – Gdzie Ona jest!? Gdzie ją ukryłaś!? Ale matka stała wyprostowana, gotowa by umrzeć. Umrzeć za życie córki. - Skoro nie, to spalimy cały ten dom z tobą i zapewne Twoimi córkami w środku! Matka zaczęła krzyczeć i rzuciła się na tajemnicze postacie. Jedna chwila, jedno uderzenie serca i jedna łza a matka padła martwa na podłogę. Chciałam wstać, wyjść z ukrycia i walczyć ale Issela chwyciła mnie za ręke i pokręciła głową. Wiedziałam że z siłą woli siostry nie wygram. Zaczęłam bezradnie płakać.

shit pozbawiony jakichkolwiek zasad zapisu. Oklepane do tego ema.

Tez jestem początkującą pisarką i wiem, że początki są najtrudniejsze:) Pierwsze co to bledy interpunkcyjne, ktorych jest mnostwo, ale poki co to chyba niewazne i 'Twoje 'Ci' itd. pisuje sie z duzej litery w przypadkach np kistow, ale nie w opowiadaniach. Ten fragment ciekawy, jakby rolog, dynamiczny, dobrze sie czyta :)

W porządku, ale zdarzają się "kwiatki": "łzy spadały po bladym policzku" - łzy nie spadają, płyną, poza tym ten blaty policzek... "łzy spływające potokiem po twarzy" - znowu te łzy, jest ich cały potok. Powodzenia

*blady

typu:"chciałam tak bardzo chciałam" potem znów bym chciałam

ale, kiedy pisze sie w 1.os i opisuje sie uczucia bohatera, jako 'ja' nie wydaje mi sie, zeby powtorzenia byly bledem, a raczej podkreslaja uczucia.