Chcialabym jeszcze kiedys sie usmiechnac...

Wczesniej czesto tu bywalam...Na tematach o nieplodnosci,na tematach o prezentach dla mezow,na tematach o dzieciach...Dzisiaj widze jakie to wszystko bylo glupie i niewazne,nienawidze tych tematow i ostatni raz tu juz pisze... Minely juz 4 miesiace jak sie wyprowadzil.A ja dalej w to nie wierze.I szczerze nienawidze...Nasz slub byl spelnieniem moich marzen.Bylismy para od liceum,razem tanczylismy na balu maturalnym.Razem szlismy przez zycie,czasem bylo lepiej czasem gorzej,ale zawsze razem.No moze te kilkudniowe rozstania albo ciche dni...Od 5 lat staralismy sie o dziecko,od 3 lat bylismy malzenstwem.Z kazdym dniem,cyklem,rokiem moja walka o dziecko byla coraz wieksza.Wszystko zwalalam na tabletki,ktore zaczelam brac w wieku 15 lat...Nienawidzilam i nienawidze siebie za to.Bo wiem ze one mnie zrujnowaly i zabily we mnie mozliwosc posiadania dzidziusia.On sie przebadal i wiem ze to nie jego wina.Mi tez nic nie dolega.Wiem,ze gdyby dziecko bylby jeszcze przy mnie.4 miesciace temu powiedzial ze odchodzi.Bez awantury,normalnie,ze poznal w pracy Magde,ze ja kocha,ze mu przykro.I ze cieszy sie ze jednak dziecka nie mamy,bo to by tylko skomplikowalo sprawe,a on mnie juz od 2 lat nie kocha...Czyli rok po naszym slubie... Siedze sama w mieszkaniu.Przytylam 10 kg,ale nie smuci mnie to,przynajmniej mam powod na wyjscie po nowe,wieksze ciuchy.Nie mam depresji,nie,nie histeryzuje i nie placze po nocach.Ja po prostu gdzies zgubilam serce.Wszyscy moi znajomi juz zonaci,dzieciaci.Ja skrecam nowe meble,bo ona zbral nasza szafe.I podlewam kwiaty.Nienawidze siebie,jego,mezczyzn.Ale nie placze...Moze czasem,nad dzieckiem,ktorego nie mam...