10 lat tych samych błędów - czy wy też je popełniacie?

10 lat temu rozstawałam się z facetem. Spakowałam manatki i wyjechałam z miasta, gdzie On i jego nowa wersja mnie zaczynali układać sobie życie na słodko. Mniej więcej wtedy przestałam lubić słodycze i zrozumiałam, że znacznie lepszym smakiem jest słony, pikantny, może nawet pieprzny… Wyjechałam daleko. Czas mijał. Dokładnie rok po rozstaniu zapisałam w notatniku: „Już minął rok od rozstania – rok beż życia, rok bez uczuć, rok bez bliskości. To już rok… niedługo będą dwa.” Minęły dwa, i trzy i cztery. Studia jakoś lekko płynęły – znów umiałam się uśmiechać, bawić i być. Wtedy byłam gotowa – sama nie wiedziałam, na co, lub na kogo. Nikogo nie było. On kilometry ode mnie trwał w słodkim i dużo już dłuższym, niż ze mną związku – ja tkwiłam w tym samym punkcie. Bez nikogo. Nie było ich wielu – aż tak nie lubię mieszać smaków. Trzeba mieć umiar – by nie stracić z czubka języka smaku samej siebie, by czuć jeszcze, kim się jest. Dlatego zawsze potem starannie myłam całe ciało a szum płynącej wody przywracał mi równowagę. A jakiś czas później byłam gotowa na więcej. Raz nawet myślałam, że to się dzieje… Nowa wersja Jego – troszkę niższy i lepiej zbudowany, gęstsze włosy i prawie takie same oczy, ciemniejsza cera i bardziej uwodzicielski uśmiech… 2 miesiące. Dziś jest mężem i tatą. Znalazł inną, być może doskonalszą, wersję mnie. Trochę chudsza i niższa, też blondynka, też niewielkie piersi, też najczęściej uśmiechnięta, hmm…

Studia minęły jak chwila i wtedy pojawił się Ktoś. Dużo jaśniejsze włosy i oczy, poza tym wzrost i budowa podobne. Teraz widzę, że tych podobieństw było więcej – właściwie było tak samo, jak w schemacie: moje początkowe strasznie mocne zakochanie i brak zainteresowania z jego strony. Moja późniejsza obojętność i jego narastające zainteresowanie. Mój milion spraw, przyjaciół, zainteresowań i on ciągle gdzieś w cieniu, ale zawsze obok, zawsze wspiera i pomaga. Moje zainteresowanie innym mężczyzną – on o tym wie, a mimo to nie traci mnie z oczu. Powolne zdobywanie, uwodzenie i moje stanowcze „nie” – aż w końcu przychodzi noc, kiedy przekonują mnie jego pocałunki. I tu pojawia się pierwsza różnica: za pierwszym razem myślałam: „nigdy nikt mnie tak nie całował”, teraz pomyślałam: „jak dawno nikt mnie tak nie całował…”. Podobno wszystko jest wersją czegoś innego, tylko pierwszy raz jest wyjątkowy – a jest takim tylko dlatego, że jest pierwszy… Pierwsze randki, wycieczki w góry, nocne spacery, szalone plany… I coraz mi lepiej i coraz bardziej wsiąkam w ten związek i myślę sobie: „a może to już na zawsze…”. Aż potem nagle coś się psuje, już nie słyszę „kocham”, już nie śmiem tego powiedzieć, już nie wiem, jak rozmawiać, w końcu już nie chcę rozmawiać – chcę tylko, by mnie przytulił, cofnął czas i żeby już zawsze było tak dobrze… Ale czas się nie cofa, tylko płynie – a z nim coraz większa pewność, że nic się już nie da zrobić. Gdy z moim drugim mężczyzną byłam już dokładnie tyle, co z pierwszym, szłam ulicą i myślałam: „już jutro będzie dzień, który przeważy szalę – z nim będę najdłużej, to musi coś znaczyć, coś w tym musi być, może już będziemy zawsze…”. Teraz jestem tydzień po rozstaniu. 10 lat starsza i niewiele mądrzejsza – pocieszenia szukam w Osieckiej i Poświatowskiej dzisiejszych czasów – czyli na forach internetowych. Patrząc wstecz widzę, że wybieram takich samych mężczyzn – a może to oni mnie wybierają… Rycerze na białych koniach – wytrwali zdobywcy serca ukochanej – tylko to, co zdobyte, już nie jest dla nich tak samo wartościowe… Już nie cieszy, tak się starałem, a może wcale nie o nią tu chodziło… Chyba odejdę… zdobędę nową wersję, jeszcze bardziej niedostępną, piękniejszą, ważniejszą… Może i lepiej, że to mój typ rycerze – moja koleżanka ma typ pedanta-lalusia-zdradzacza. Ostatnio znalazła nową wersję – na razie na jaw wyszła tylko natura pedanta-lalusia. Wokół mnie kręci się nowa wersja rycerza – na razie w cieniu, wysyła dyskretne sygnały i wspiera na każdym kroku. Nie pozwolę się dotknąć. Gdzieś musi być granica popełniania wciąż tych samych błędów. Tylko brakuje pewności: co jest błędem, a co nie…

i jakże prawdziwy. Chyba wiele z nas ma wzorzec gdzieś zakodowany i nie umie bądx nie chce zejsc gdzies w boczne uliczki i doswiadczyć czegoś innego, no i przyciagamy przeważnie ten typ mężczyzn, który chcemy przyciagąć. I to z tym "chceniem" największa walkę trzeba stoczyć.

jest że zgrywasz "damę z sercem d podbicia". Może zmień to, sama szukaj wybieraj i kokietuj facetów. Najpierw się zaprzyjaźniaj i oceń faceta. I nie oczekuj że każdy będzie się starał tak jak na początku. Przecież oczywiste jest że w końcu wchodzi do związku pewna rutyna i "pewność partnera". Więc przez całe życie rycerz nie będzie zdobywał księżniczki, skoro została zdobyta... :P I nie generalizuj. Bo takie gadanie "że przyciągasz beznadziejnych " facetów to jak samosprawdzająca sie przepowiednia...

aż nie wiem, jak zareagować, sklecić te parę słów, bo chyba do Twoich już tylko milczenie można dodać...

A jaka stara jesteś.A widać że jesteś z tych co nie wiedzą kogo poderwać:O.Ale ja z grubsza wiem jak sprawdzić.

sęk w tym, że żadnej damy nie zgrywam, no i obydwaj najpierw byli kolegami... a swoje latka mam;p a jakże:D

Doświadczenie nie przeszkadza robić nam błędów, przeszkadza je tylko robić z radością...

No nie moge..."nowa wersja mnie" coz za wybujale ego.