Żony którym brakuje miłości.

nie śpicie :)

myślisz, że tak łatwo zasnąć ?

Myślę a raczej wiem,że nie łatwo...bo ja też jeszcze siedzę!!

gdy czekasz a jego nie ma

Ech ...... pogmatwane to wszystko. Posłuchaj sobie czegoś ładnego. Będę konczył. Miło było Was poznać. :)

dobranoc...wzajemnie :)

"gdy czekasz a jego nie ma" ale czujesz jego bliskość .....chyba na tym to wszystko polega....

nie zawsze swiadomosc bliskosci wystarcza... dzis nie.

nie latwo dotrzec do domu w takich warunkach jake sa teraz na drogach a moze to jego wytlumaczenie niewiem on wie ze czekam i mysle

dobranoc

kolorowych

Moj mąż wraca do domu z pracy, o nic nie pyta, nic nie mówi, jeśli już to jakieś codzienne banały w dwóch, trzech słowach. Siada przed TV i może tak siedzieć do nocy. Zero zainteresowania, zero rozmów. Kiedy kładę się spać, on chrapie na dole w fotelu przed telewizorem. Nigdy nie mogę mieć pewności, czy nie wróci do domu po alkoholu. Wielokrotnie zawiódł moje zaufanie. Nie ufam mu, wiem, że równie dobrze może mówić prawdę, jak i kłamać :( Wiem, to żałosne i aż mi wstyd o tym pisać :( Kiedy wracam z pracy mam do rozmowy tylko trzyletnią córką. Każde z nas ma swój własny świat, mój mąż nie widzi problemu. Chce mi się wyć, mam już tego dosyć!!! Miłość we mnie wygasa, a może już jej nie ma, choć wcale tego nie chciałam. Kiedyś było cudownie :( Nie wiem, jak dalej żyć :(

Myślałam, że jestem z tym problemem sama...poczytałam Wasze wypowiedzi i doszłam o wniosku, że nie tylko ja cierpię. Tylko, że ja jestem 6 miesięcy po ślubie...Powinniśmy się cieszyć każdym dniem, jaki przychodzi... Nie mam z kim o tym rozmawiać, wszyscy znajomi, bliscy, przyjaciele....widzą mojego męża jako fantastycznego człowieka. Owszem, on jest cudownym człowiekiem, tylko jak coś jest źle, to zawsze jest moja wina...to ja się czepiam o wszystko, to ja zwracam mu uwagę o głupoty... I nie jest tak że rozczarowanie przyszło po ślubie, bo zamieszkaliśmy ze sobą i w ogóle... Nie, mieszkaliśmy około 1,5 roku ze sobą przed ślubem. Bywało różnie, ale nigdy nie czułam się tak jak teraz. Nie umiemy ze sobą rozmawiać, jego największa aktywność życiowa przejawia się w pracy, wraca do domy....najczęściej jest zmęczony i idzie spać, albo gra na komputerze, ogląda telewizję przysypiając przy okazji.W ogóle się nie kochamy.... jeśli nawet już to jest to bardzo szybkie i ja nawet nie zdążę zauważyć, kiedy on już osiągnął to, o czym marzył. Po jakimś 1,5 tygodniu znów uaktywni swoją potrzebę, i przypomina sobie, że w łóżku obok leży kobieta. Kocham go bardzo... ale nie tego się spodziewałam. Mam 23 lata, on wie, że podobam sę inny facetom....ale zbywa to śmiechem... mam wrażenie, że nie jest do końca świadomy jakie ja mam potrzeby (nie mówię tu tylko o seksie), i w momencie gdy w małżeństwie nie są one zaspokajane, będę tego zaspokojenia szukała poza nim. Przysięgałam i nigdy nie złamię przysięgi, że nie zdradzę męża... nie mogłabym na siebie spojrzeć w lusterko, jakbym to zrobiła. Ciężko w paru słowach opisać moją sytuację tak naprawdę... czasami żałuję, że wzięliśmy ten ślub, byliśmy ze sobą 5 lat, był przepiękny ślub, i przyszło rozczarowanie....

Wszystko to co piszecie bardzo zniechęca do brania ślubu...

Nie mów tak....ślub to najpiękniejsza chwila w życiu człowieka. Wspomina się ją bardzo długo, bo warto to wspominać. Jednak oczekiwania, jakie ktoś wiąże z tym co będzie już po tym Pięknym dniu, nijak mają się do rzeczywistości...:(