Chata

nikt nie mówi, że "tak, po prostu". Na dochodzenie do siebie, akceptację i pogodzenie się z czyjąś stratą składa się wiele etapów - to właśnie jest praca żałoby.

ytr napisała że tak po prostu. Przecież sobie tego nie wymyśliłam.

Dla mnie też niewyobrażalne jest podniesienie się po takim ciosie "tak po prostu". Jasne nie można całe życie żyć w żałobie. Ale wszystkie etapy żałoby należy przejść.

Ja nie napisałam że nie przechodziłam poziomów żałoby. Napisałam tylko że nie wolno się na tym fiksować. Że trzeba iść dalej. Jasne - pamietać. Pamiętać będę zawsze. Ale ja żyję i ja muszę pamiętać że żeby żyć - trzeba żyć ;)

Jakie są etapy żałoby?

Stadia żałoby: 1. Szok i otępienie 2. Tęsknota 3. Faza dezorganizacji życia 4. Reorganizacja życia

Dzięki wielkie. szczerze mówiąc nie miałam pojęcia, że żałoba ma swoje etapy

Ano są. Czasem ludzie zatrzymują się we wcześniejszych etapach. Na przykład nie umieją pogodzić sie ze stratą. No właśnie. A bohater książki wg Was na którym etapie żałoby jest?

I bywa tak, że całe życie nie mogą wyjść z jednego etapu?

Książkę czytałam i uważam, że nie był to czas stracony. Oczywiście nie jest ot lektura łatwa lekka i przyjemna, ale też daleka od pustej teologii. Sama przeżyłam śmierć bliskich osób i wierzę, że spotkamy się po drugiej stronie. Zwróciliście uwagę, że Bóg jest w tej powieści raczej matką niż ojcem.

Matką albo przyjacielem. Na pewno nie srogim ojcem. Szach tak czasem bywa niestety.

A czy ojciec nie może być przyjacielem? Dlaczego zawsze matka musi być "tą lepszą", skąd się bierze to, że jest tak postrzegana?

Cóż może to stereotyp, ale rozpowszechniony niestety w katolicyzmie, a wydaje mi się, że i w judaizmie: za dobre wynagradza - za złe karze - takie klimaty. Jeśli chodzi o matki to kiedyś czytałam takie powiedzenie: Bóg stworzył matki, bo sam nie mógł być wszędzie :) Kto chce poczytać o Bogu przyjacielskim to polecam serię Jan Karon o Mitford - czytał ktoś?

"Bóg stworzył matki, bo sam nie mógł być wszędzie" To się nie zawsze sprawdza. Niestety.

O Szach przepraszam. Tak, bywa też inaczej to prawda niestety. Rozmawiałam kiedyś o tym z pewnym księdzem i on mi powiedział cos takiego: nawet jeśli tylko urodziła to już jest w dzisiejszych czasach coś, bo mogła i tego nie zrobić. Nie chcę dotykać bolesnych spraw, przepraszam. Dla mnie Bóg jest właśnie matką dla wzystkich tych, którzy nie mieli prawdziwej, albo mieli niespecjalną. Pamiętajmy, że ci którzy ranią innych sami prawdopodobnie zostali zranieni.

Fijoł - niedługo i biologiczna matka nie będzie potrzebna by urodzić. Poza tym samo urodzenie to jest nic. Matka czy ojciec są wtedy rodzicami kiedy dali wychowanie.

"Pamiętajmy, że ci którzy ranią innych sami prawdopodobnie zostali zranieni." Nie potrafię tak do tego podejść i wybaczyć cierpienie.

A ja się z tym zdaniem absolutnie nie zgadzam. Niektórzy po prostu są z gruntu źli.

:-O

leica, ja myślę, że to raczej kwestia wychowania

Gdyby była to kwestia wychowania - ludzie z dobrych domów nie popełnialiby morderstw. Nie biliby swoich żon. Ani nie gwałciliby. Nawet by nie kradli. Jednak tak nie jest. Wychowanie może ale nie musi wpływać na skłonności przestępcze.

Bo może czasem to jest rozpieszczenie?

Raczej wewnętrzne predyspozycje?

Tylko że w książce nie rozważa się skąd się biorą przestępstwa. Raczej to dlaczego gdy spotyka nas coś złego szukamy winy w Bogu.

I dlaczego?

Ja właśnie sobie zamówiłam "Chatę" i czekam aż mi przyślą. Jeżeli ktoś ma ochotę polecam "Pięć osób które spotykamy w niebie". http://www.gandalf.com.pl/b/piec-osob-ktore-spotkamy-w-niebie/

A to jest dziwne, że szukamy winy w Bogu?

to nie jest dziwne - to raczej jest bardzo ludzkie. W wersji idealnej powinniśmy mieć ogromną ufność w Boga. Wierzyć, że to, co nas spotyka (nawet jeśli jest bardzo złe) ma swój cel i miejsce w boskim planie. Niestey, jest bardzo mało ludzie, którzy pokornie znoszą zdarzenia, którymi doświadcza Bóg.

A dla mnie to jest dziwne że szukamy winy wszędzie tylko nie w sobie.