Niech się święci 4 czerwca

Rosną obawy, że znowu przegramy. Nie, nie chodzi o wojnę, na przykład w Afganistanie, ani – co ważniejsze – o mecz piłki nożnej z Niemcami, ani nawet o walkę o prestiżowe stanowisko dla jakiegoś polskiego męża stanu w jakiejś niezmiernie ważnej instytucji międzynarodowej, które znowu mógłby nam sprzątnąć sprzed nosa niewydarzony Duńczyk czy Włoch. Tym razem chodzi o mur i „Solidarność”. Choć – jak wie każde polskie dziecko – Lech Wałęsa przeskoczył mur, czym osobiście rozpoczął wyzwalanie nas z komunizmu, Europejczykom utkwił w pamięci inny mur – ten zburzony przez berlińczyków. I upierają się, by uznawać to za wydarzenie symbolizujące upadek komunizmu.Zaniepokojona stanem ducha społeczeństwa „Gazeta Wyborcza” publikuje instrukcje, jak powinniśmy manifestować radość, jak i kiedy mamy wznieść toasty. Być może wkrótce „Polityka” zaproponuje wzór właściwych transparentów. Jak inni mają zaakceptować naszą opowieść, skoro sami Polacy nie potrafią należycie w duchu jedności i radości uczcić swoich dokonań? – pytają zmartwieni politycy, publicyści i intelektualiści, którzy jeszcze do niedawna zwalczali wszelką politykę historyczną. Na domiar złego Lech Wałęsa, nasze dobro narodowe, jedyna polska marka rozpoznawalna na świecie, nie wytrwał na postumencie wybudowanym mu przez rząd, partię i światłą część narodu. Zdezorientowany nieoczekiwanym wzrostem swej popularności oraz globalizacją błędnie zrozumiał hasło Platformy Obywatelskiej o drugiej Irlandii i sprzymierzył się z Declanem Ganleyem. Kto wie, co się stanie, jeśli się nie pohamuje. Może UJ dostanie specjalną nagrodę od minister Barbary Kudryckiej za zachęcanie młodych naukowców do podejmowania kontrowersyjnych tematów, a „Gazeta Wyborcza” będzie drukowała w odcinkach fragmenty rozprawy Pawła Zyzaka?