czy to nie jest toksyczny układ?

Jestem 22-letnią jedynaczką wychowaną bez ojca – jedynie przez mamę i babcię. Kilka miesięcy temu babcia zmarła. Mieszkałyśmy razem. Moja mama poświęciła w całości życie jej i mnie. Teraz zostałyśmy same – jedynie z dziadkiem, z którym nie mamy dobrego kontaktu. Mieszkanie jest ciasne i mama nie chcac być z nim w jednym pokoju, dzieli go ze mną. Jak przychodza do mnie goscie, siedzi w kuchni albo w łazience. Wiec rzadko zapraszam gosci. Krepuje mnie ta sytuacja. Jak ostatnio upomniałam ją, by nie wspominala przy moim chlopaku, jak dziadek pije, obrazila się i trzasnela drzwiami. W ogole jak ktos do mnie przyjdzie, placze, ze nie ma swojego miejsca, ze nie ma się gdzie podziac. Czuje się podle. Ale z drugiej strony co ja mam w tej sytuacji zrobic? Naprawde jestem egoistyczna? Chcemy wobec tego wynajac z moim chlopakiem mieszkanie, to moja mama, choc nie mowi tego wprost, placze, ze zostawiam ja sama, ze czuje się porzucona. No ale jeszcze raz pytam, co ja mam zrobic? Czuje się jak wyrodna corka, a mam chyba tyle lat, ze mogę budowac wlasne zycie? Teraz wyszla z domu, bo znow stwierdzila ze nie ma gdzie się ulokowac, bo jest u mnie chlopak – a dziadka nie ma i drugi pokój wolny. To nie – bo przypomina jej babcię :/ ja już nie wiem, kto tu fiksuje....

I tak to właśnie jest w niepełnych rodzinach.... brak męża i ojca.... rodzina dysfunkcyjna innymi słowy.

no tak... no ale powinnam inaczej postepowac? co wlasciwie powinnam robic, by dac moejej mamie oparcie, a nie rezygnowac z wlasnego zycia?

hmm...