Boje się chwili kiedy umrą moi rodzice...

to mnie dobija, wiem że kiedyś to nastąpi a ja jestem bardzo zżyta z rodzicami, obawiam się że nie wytrzymam.

a oni są chorzy?

Staraj się o tym nie myśleć. Ja kiedyś miałam taką fazę, że nie myślałam o niczym innym, później doszły inne lęki- śmierć innych bliskich osób, własna itp. Nie mogłam przez to spać. Na szczęście to przeszło. Staraj się tym nie zajmować myśli, żyć dniem dzisiejszym i cieszyć się nimi :)

mam to samo :( ciągle mysle co to bedzie jak odejdą

mama to okaz zdrowia, znając z życia pewnie umrze niespodziewanie, ale bardziej boję sie o tate, miał kiedyś wylew, żóltaczke i wogóle ma marskość wątroby, trzyma się dobrze ale po takich przejściach jakie miał to pewnie umrze prędzej niż mama, ryje mi psyche od tego, ciągle o tym myśle, boję się bo jak taki dzień nastąpi to nie wiem co zrobie

nie wiadomo KOMU z kraja !!!

Wpędzicie się w nerwicę, więc radzę czym prędzej pozbyć się tych myśli i nie dopuszczać do sytuacji, w których Was nawiedzają.

ja już umieram z rozpaczy... na samą myśl, zdarza mi się płakać już za Nimi a przecież jeszcze zyją, może to jakas choroba psychiczna?

ona już ma nerwicę natręctw :/

czasem sobie mysle, ze te osoby co nie maja takiego dobrego kontaktu z rodzicami to maja dobrze, nie martwia sie, nie zadreczaja, zyja na luzie majac wszystko w du...

ja tez sie boje, ale poki co sa zdrowi, ja sie boje podwojnie, bo jestem jedynaczka. najwazniesze to nie dac sie zwariowac.

a rodzicie cię utrzymują jeszcze? Może boisz się, że bez nich sobie nie poradzisz na świecie?

Jesteś w błędzie, osoby które bardzo kochają rodziców potrafią też skupiać się na czasie spędzanym z nimi, a nie o zamartwianiu się co to będzie, jak odejdą. Piszę poważnie: jeżeli będziesz się tym zamartwiać, to dojdą do tego kolejne lęki i wpędzisz się w poważną nerwicę.

to mnie przeraża, o moich dziadkach jak mysle to tez mam to samo, nie wiem czy bede umiala to udzwignac, ponoc jak juz ktos ma swoja rodzine i dzieci to spokojniej przez to przechodzi bo ponoc wlasna rodzina to wszystko jakos 'zaslania' zeby nie myslec, tak slyszalam.......

nie utrzymuja mnie, wyprowadzilam sie 8 m-cy temu, mam faceta chcielismy sprobowac na swoim, ale w czasie kiedy sie przeprowadzalam to moi rodzice plakali, wogole przez pierwszy miesiac nie moglam sie nigdzie odnalezc, bylam rozbita, mimo ze mieszkaja niedaleko, mam jeszcze siore ale szybko i mlodo wyszla z domu, przez ten czas ja rodzicom pomagalam w oplatach itd

nie wyobrazam sobie jak ja bede zyc, mam w Nich ogromne wsparcie we wszystkim :(

Mam wrażenie, że łączy Cię z rodzicami w pewnym stopniu toksyczna relacja. Radziłabym umówić się na spotkanie z psychologiem.

Jija ma rację :/

z rodzicami normalnie gadam i t d Oni nie wiedza nawet ze ja mysle tak w ten sposob, nie daje tego poznac po sobie ze czyms sie martwie, bo Oni sami zaczeli by sie martwic, w glebi siebie jednek az mnie mdli od tego, dusi mnie to

idź z tym do psychologa, ja miałam inne lęki (bałam się, że strace wzrok w sumie bezpodstawnie). Niestety taki stres zwiazany z ciągłym mysleniem o rzeczach, których się boimy, jest strasznie destrukcyjny. Ja byłam ciagle zmeczona, schudłam strasznie, serce walilo mi dzien i noc, uscisk w głowie, mdłości, włosy to mi wypadły prawie wszystkie..... idz to leczyć.

co masz na mysli mowiac toksyczna relacja? ;/ bo nie wiem czy dobrze rozumiem

mysle ze lekarz mnie wysmieje

Toksyczna relacja oznacza tu, że czujesz się za nich w pewnym sensie odpowiedzialna, zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że możesz być od nich uzależniona emocjonalnie. Nie wiem jakie były Twoje stosunki z rodzicami w dzieciństwie, więc trudno mi coś więcej powiedzieć. Tak czy inaczej uważam, że rozmowa z psychologiem mogłaby wiele pomóc, a na pewno nie zaszkodzi. Tak jak ktoś wyżej napisał, im więcej myślisz o danym lęku, tym staje się on silniejszy, tworzy to błędne koło i -naprawdę- może doprowadzić do poważnych problemów psychicznych które z kolei nie pozwolą Ci normalnie funkcjonować w świecie.

nie no co ty, ale trzeba isc do dobrego, trudno na takich trafic, najlepiej na forach poczytac. Nie bedzie lepiej, lek bedzie narastał, ze uniemozliwi Ci normlane funkcjonowanie.

Psycholog Cię nie wyśmieje, gwarantuję Ci to. Ludzie przychodzą z o wiele bardziej absurdalnymi problemami i każdy traktowany jest poważnie.

jest tylko jeden sposób na to by nie przeżyć śmierci rodziców, wystarczy ich nie przeżyć, ale chyba nie o to Ci chodziło

tak, czuje sie za Nich odpowiedzialna, czesto Ich problemy biore na siebie żeby Ich odciazyc, zalatwiam pewne sprawy za Ich plecami dla Ich dobra, szukam dla taty pracy mimo ze sama nie pracuje, pisze w imieniu rodzicow o jakies dotacje bo krucho z kasa maja i widze ze to Ich dobija a mnie jeszcze bardziej

dziecinstwo mialam jak z bajki, niczego mi nie brakowalo, zawsze mi rodzice dobrze radzili, jak robilam cos 'niemadrze' to zawsze mnie naprowadzali na dobra droge, nigdy na sile, zawsze rozmowa pomagali, jestem niezgonnie Im wdzieczna, staram sie wszystkim czym mam i potrafie Im za to dziekowac, ale strach mnie paralizuje, jak tylko zostaje sama w domu i nikogo nie ma kolo mnie, to zaraz mnie to dopada

No więc widzisz, jesteś od nich uzależniona emocjonalnie, a to może Ci dostarczyć wielu problemów, doprowadzić do żalu i wyrzutów jeśli nie sprostasz powierzonym sobie zadaniom. Sądzę, że jedynym dobrym wyjściem z sytuacji jest tu wizyta u psychologa bądź psychoanalityka. Z pewnością źródło Twoich problemów tkwi w sposobie wychowania.

odczucia przy tym moje nie dotycza ze zostane sama, lecz dotycza tego ze nie zrobilam nic zeby zyli bez zmartwien