porzuciłam stare towarzystwo... i jestem zupełnie sama, źle mi...

Mam 19 lat, nie wdając się już w szczegóły, zawaliłam maturę przez ciągłe imprezowanie... Owszem, zdałam, nawet nie tak tragicznie, ale wszystkie \'wielkie plany\' poszły w odstawkę. Wiele rzeczy zrozumiałam, gdy było już za późno. Ale teraz mam problem innej natury. Za mną już dwa i pół miesiąca wakacji, przede mną prawie drugie tyle... A ja nie mam z kim się spotykać, nie mam co robić. Dawne towarzystwo spotyka się na imprezach, znowu tworzą się pary, trójkąty, wszyscy chleją do upadłego, używają życia na wszystkie sposoby i nawet już nie muszą doprowadzać się teraz do porządku. Tylko, że są to ludzie, którzy potrafią po tych imprezach się pozbierać i działać. Ja niestety - nie. Zrezygnowałam ze spotkań z nimi tuż przed maturą - jak się okazało, za późno. Jestem teraz totalnie rozbita, samotna, nie mam zajęcia. Nie mam po prsotu zupełnie co ze sobą zrobić. Chciałabym wypocząć, tęsknię za tym imprezowym stylem życia, o totalnym zapomnieniu, dzikich, nastoletnich, beztroskich spotkaniach. Ale nie funkcjonuję już w tamtym towarzystwie. Czuję się zagubiona i opuszczona, choć tak naprawdę za sprawą własnej decyzji. Jest mi potwornie źle.:( Czy jest cokolwiek, czym mogę się zająć, żeby odpocząć psychicznie i nie myśleć o samotności...?

zapisz sie na jakis fajny kurs, teraz w kazdym miescie orgazizuja jakies kursy, dobrze, ze porzucilam tamto towarzyswto. fajnei jest sie pobawic, ale takie chlanie na dobre nigdy nie wyjdzie. widac, ze madra z Ciebie dziewczyna. Wiadomo, ze odrazu nie znajdziesz nagle nowych przyjaciol, ale staraj sie powoli obracac w jakims innym gronie. ja poznalam swietnych ludzi na kursie salsy, jestesmy teraz zgrana paczka, wyjezdzamy razem na wakacje, pomagamy sobie. Tez chodzimy razem na imprezy. A myslisz o studiach? Mimo nawet slabo zdanej matury warto kontynowac nauke,nawet na jakis podyplomowych kursach, np. fryzjerswto, kosmetyka. powodzenia

Nie jest aż tak źle, idę na studia, tylko zupełnie inne niż te, o których marzyłam. Nie bardzo potrafię przyjmować większe porażki, strasznie mnie przybijają i dezorganizują totalnie wszelkie działanie. Nie potrafię wstać i - za przeproszeniem - ruszyć tyłka, by działać. Czuję się, jakby ktoś podciął mi skrzydła.:( Ale w tym momencie moim największym zmartwieniem jest właśnie samotność. Czuję się fatalnie, nie mam z kim wyjść, by się pobawić, moja jedyna zaufana przyjaciółka wyjechała z miasta i teraz siedzę w domu i ryczę... Faceta też nie mam. Jest mi źle, źle, źle.:( Nie wytrzymam tych dwóch miesięcy, to chyba początki depresji...

niech ktoś coś napisze... cokolwiek... dłużej nie zniosę tej samotności:(

Witam. Samotność nie jest taka zła. Musisz tylko potrafić zorganizować sobie czas. Ja też jestem typem imprezowiczki, ale od pewnego czasu niestety nie mam z kim iść. Ale to ni był mój wybór musiałam niestety wyjechać. Teraz siedzie sobie sama w mieszkaniu, najgorsze są weekendy - nuda nuda. Czasem aż chce mi się płakać. Ale wtedy wmawiam sobie ze zawsze chciałam odrobiny samotności. Teraz kiedy mam dużo czasu postanowiłam zadbać o siebie, ćwiczenia, jogging zaczęłam nawet rysować. Znajdź sobie jakieś zajęcie. Poczekaj tylko aż rozpoczniesz studia. Super sprawa - nowi ludzie, nowe kontakty. Będzie fajnie. Poza tym nie przejmuj się tym iż wybrałaś kierunek studiów nie taki jaki chciałaś. Ja po skończonych studiach doszłam do wniosku iż zmarnowałam czas ucząc się tego czego nie chciałam (z perspektywy czasu). Ale ludzie których poznasz, wiedza którą posiądziesz doprowadzi do tego, iż będziesz takim człowiekiem a nie innym. Mimo złego kierunku studiów nie żałuję tego. Pozdrawiam