wiersz

mam ochote sie nim podzielic, moze ktos jest w podobnej sutuacji Beznamiętny lekarz Nie lubię smaku Twoich ust Choć Twoje usta są jak balsam Nie czuję Twojego dotyku Choć drżę cała gdy błądzisz dłońmi po moim ciele Nie słyszę Twego głosu Choć szepczesz na ucho moje imię Patrzę w Twoje ciepłe oczy I jestem po środku oceanu lodu Lecz... Trzymam mocno Twoją dłoń Nie puszczaj ! Nie jeszcze... Twój dotyk jest kojący koji moje serce Ty... - beznamiętny lekarz a namiętność? Namiętność była w Jego oczach W każdym spojrzeniu... Obezwładniający żar Dotyk duszy, nie ciała... To ona splotła nas razem A los nie dał szansy być I wciąż żyje w każdym z nas... Dlatego jesteś Ty... ...Beznamiętny lekarz

mamy go ocenic czy co?

no tak :D ocenic i zinterpretować :D

gdy to czytałem to się zesrałem

Mi się nie podoba. Nawet nie chodzi o treść, a o formę. Jak ktoś powiedział, poezja to dyscyplina myśli, a nie samowola i dowolnie porozrzucane słowa i zdania. Dla mnie wiersze bez rymów to półwiersze. Pewna poecina dała mi kiedyś do przeczytania swoją twórczość, która wyglądała mniej więcej tak: Oh... to nie tak, a a może? A jeśli gdzies w przestworzach? Nie mogę, oh nigdy więcej Po prostu i na wieczność, bo ... a psy szczekały :D Ale pewnie dla zwolenników współczesnej, mniej zdyscyplinowanej poezji się spodobasz

ciekawe czy pani kolezanka zrozumiala chociaz przeslanie? bo to nie sa porozrzucane bez sensu zdania

Rzeczywiście nie są. I ma twoja twórczność sens, dużo większy niż chłopaka, którego przytoczyłam, ale naprawde nie chwyta za serce. Przynajmniej moje. Nie przekonam się do górnolotnych wyrażeń typu "jestem po środku oceanu lodu" mimo że romantyzm i ckliwość lubię. I nie przemówi do mnie nierymowany wiersz, bo od tego uznaję prozę. Ale nie przejmuj się moją opinią, bo nie ma sensu

przychodzi baba do lekarza a lekarz tez baba