w sobotę wyszłam za mąż i...

A co do Twojego spojrzenia na posiadanie dziecka, to popieram. Oczywiście o ile nie przesadzisz z tym "gruntowaniem" pozycji zawodowej i nie zastanie Cię 40-stka. Ja też urodziłam synka mając pracę, pracując w ciąży i myśląc o tym, że na porodzie nie kończy się moje życie i nie należy być krótkowzrocznym. Do pracy wróciłam po macierzyńkim i wykorzystanym urlopie wypoczynkowym. Myślę, że dużo łatwiej wrócić do pracy, niż zmałym dzieckiem szukać nowej, a i motywacja do powrotu jest większa. Często całkowicie nie mając pracy i rodząc dziecko kobiety pozostają w domach na długie lata, albo też (o ile sytuacja finansowa pozwala) nie podejmują pracy nigdy. Będzie dobrze, nie łam się!!!!

......... Piszesz smutek i tęsknota....... Z całym szacunkiem. Ja też bardzo kocham męża i czasem chciałabym, żeby szybciej wrócił z pracy, ale pracując po 10 godzin (ja) i wychowując syna nie za bardzo mam czas zastanawiać się i rozmyślać. Czas tak gna, że nie zdążam zatęsknić poprostu... Owszem tęsknię czasem za wspólnym odpoczynkiem, ale każdy dzień mi się nie dłuży. Ja myślę, ze autorka nie może się odnaleźć z powodu braku obowiązków (osoba dotąd aktyna). Myślę, ze to rozczarowanie nie jest spowodowane brakiem urlopu męża, a całą sytuacją. Jeśli nawet pojechaliby teraz, to prędzej, czy później autorka siedziałaby sama i patrzyła na zegarek........ Ja też to znam... Tuż przed porodem, gdy byłam w domu ( a zawsze dużo pracuję), czy na początku urlopu też nie mogę się odnaleźć, nie wiem co ze sobą zrobić, bo juz tyle zrobiłam, a czas stoi w miejscu. Autorka musi mieć czas na oswojenie, lub szybko podjąć nową, ciekawą pracę.

ciesz się że on chce utrzymywać takiego pasożyta jak ty

Rozumiem autorkę i też się tego obawiam. Mój mąż po ślubie ma do odbycia szkolenia w całym kraju - w sumie ponad 100 dni w 6 miesięcy - licząc dni robocze, wychodzi na to, że prawie w ogóle w tygodniu nie będzie go w domu.