Jak żyjecie, jak chcielibyście żyć?

Chodzi Ci o taki finansowy aspekt, no to może i tak, ale też będziesz ograniczona pracę, nie wiem czym się będziesz zajmować...

hej hej hej...kobitki ! koniec marudzenia ! nie sztuką się załamać, stwierdzić że tak się trzeba męczyć, itd.... NIE TRZEBA! studia zmień jak najszybciej, jak Cię nudzą. Taka dobra rada. Nie będziesz zadowolonym człowiekiem po skończeniu ich, bo praca nie będzie sprawiała Ci przyjemności. Ja zmieniłam. z Socjologii na iżynierskie z zakresu obrazu, światła i dźwięku. Uniwersytet Śląski zamieniłam na prywatną, ale genialną szkołę, którą pieczołowicie wybrałam. Zmieniłam nastawienie. Robię zawodowo to, co kocham, mimo że rodzina była na początku na nie i ile ja się nasłuchałam... mieszkam połowę czasu w Warszawie, połowę w rodzinnym mieście, gdzie mam wspaniałych przyjaciół i współpracowników. A teraz jeszcze mam zamiar udowodnić,że kobieta też może być technikiem estradowym i realizatorem świateł. A co!! A nibz czemu nie? :) nie zawsze musi stać w tej branży tylko po stronie organizatora, managera, pani od PRu...itd :) UWIERZCIE W SIEBIE i do dzieła! Jak Wam nie pasuje coś, to starajcie się zmienić to w miarę mozliwości. A takie zawsze są. Choćby malutkie. Tylko w ten sposób będziecie żyły w zgodzie z sobą i będziecie szczęśliwe. A otoczenie prędzej czy później też to zaakceptuje, bo zobaczą zadowolone, spełnione i pełne radości piękne kobiety!! :)))

po zmianach....> No to jest głos!!! Tak trzymać :)

jako nauczycielka zarabiać wiele nie będę... ale mi chodzi przede wszystkim o tą niezależność - chyba moje największe marzenie - być niezależną

A no tak niezależność jest bardzo ważna... Często nawet nie chodzi o jakieś wielkie zmiany, że nagle robi przewrót totalny w swoim życiu, tylko czasem wystarczy zainteresować się czymś nowym i życie nabiera sensu...

po zmianach - wiele w tym racji UŚ... jak miło;p

No właśnie, to że tak bardzo pragniesz niezależności tak Cię dołuje, że musisz mieszkać z rodzicami, nawet jeśli się cudowni.

oj są cudowni... ale mieszkaj z rodzicami i siostrą w kawalerce... ciekawa jestem po jakim czasie będziesz marzyła o tym by uciec;p do tego słuchaj wciąż tej samej śpiewki, że się nie starasz, że nic nie robisz, że się nie przykładasz... oj, to samo, co znają wszyscy - kiedyś można wysiąść psychicznie ale o domu rodzinnym opowiadać nie będę i na niego narzekać też nie - bo są ludzie, którzy mają gorzej i jakoś funkcjonują... a ja jeszcze kilka lat wytrzymam

Dla mnie liceum zawsze będzie wzorcem tego, jak chciałabym żyć. Wtedy byłam pełna zapału, wszystko mi się chciało.Nie myślałam tyle o różnych sprawach, bo po prostu robiłam to, co uważałam za słuszne.Może i nie układało mi się z ludźmi z klasy, ale nauka była rekompesatą na wszystko.Wtedy też pokochałam dziedzinę, którą teraz studiuję, i wydawało mi się, że to dobrze, że wybrałam coś, co łączy się z moimi zainteresowaniami.Moi rodzice co prawda nigdy nie zaakceptowali mojego wyboru, ale to było mało istotne.Liczyłam, że studia będą przepustką do lepszego świata. Teraz jednak widzę, że wcale tak nie jest.Studia nadal mnie interesują, ale ciężko mi przyzwyczaić się do porażek.Dopóki były w moim życiu sukcesy, to i była motywacja.Porażki natomiast zrobiły swoje, sparaliżowały, bo skoro wcześniej się starałam, a nie wyszło, to co to za różnica, czy teraz sie postaram.Wiecie, pasja pasją, nadal czytam sporo książek historycznych i działam w moim bractwie, lecz kiedyś chyba więcej się w to wszystko angażowałam.

i mimo wszystko, jak się przestrzega kilku zasad to funkcjonować można, awantur i wojen też uniknąć się da:)

Po prostu konfrontacja ideałów z rzeczywistością. W liceum naturalnie się idealizuje duże spraw, wiele się nie widzi, typowe dla wczesnej młodości, ale to normalne, że później stykasz się z bolesną rzeczywistością...

Fiodorowicz -> życie to nie tylko sukcesy... porażki to coś zupełnie normalnego... nie sztuką jest wciąż odnosić sukcesy ale właśnie umiejętność podnoszenia się po porażce pomyśl o tym ile dotąd osiągnęłaś, jak daleko zaszłaś? postaw sobie cel... brnij do niego

No właśnie, możliwe że odniosłaś dużo sukcesów w krótkim czasie i teraz nawet mała porażka bardzo Cię boli.

ja mialam tak jeszcze z 1,5 roku temu. teraz mam jasno wytyczone cele, ambicje i plany :) poki co jestem jedna z wielu...ucze sie i pracuje, wychowuje dziecko...jestem jak dobrze zaprogramowany robot. tyram jak wol. wybralam sobie kierunek studiow ,ktory mnie wykancza...poziomem,wymaganiami, materialem ;/ ale jak juz skoncze studia to spelnia sie moje marzenia ;P trzeba znalezc w zyciu cel wtedy rozterki znikna. co do zachowania. mam swoje zasady i z w zgodzie z nimi zyje :)

i tak zanim zniknę... umowa - i Ty i ja - zobaczymy Skandynawię:) trzymaj się i więcej wiary w jutro

Też poniekąd wiem jak to jest, był czas w moim życiu, że nawet nie aż tak mocno się starałam, a ciągle odnosiłam sukcesy, nagle się to skończyło i mimo że nadal był ok, ale już nie tak super, to było to dla mnie porażką. Nie mówiąc już o tym, że te sukcesy nauczyły mnie trochę bezczelności, czego nie byłam świadoma wtedy, teraz to wiem, no ale tak bywa...

Głupio to zabrzmi, ale np. na przykładzie niektórych młodych sportowców, to chyba lepiej by było dla ich kondycji psychicznej żeby nigdy wielkich sukcesów nie odnieśli, albo odnieśli je dużo później... Taki młody człowiek w wieku powiedźmy ok. 20 lat, czy 20 paru odnosi szczyty, jest najwyżej jak można, powiedzmy że przez kilka lat jest najlepszy, no ale wiadomo że nikt nie jest ciągle mistrzem...później przestaje nim być i ma powiedźmy 24 lata. No i co on ma robić w wieku 24 lata...skoro w swojej dyscyplinie on już więcej zdobyć nie może, to przestaje mieć sens, a na coś nowego nie ma sił, motywacji, bo wszystkie swoje siły pakował w sport...po prostu psychiczny emeryt w wieku 24 lat.

Ano pewnie, że porażki mają swoje zalety, ale od ukończenia liceum stanowczo jest ich za dużo.Bywały takie, które poniosłam z mojej winy, ale równie często zdarzało się, że uczyłam się, tyrałam po nocach, a i tak nic nie wychodziło...Oczywiście, doceniam moje dotychczasowe osiągnięcia, bo też świadczyły o mojej odważnej, konsekwentnej postawie, o tym, że kiedyś było we mnie tyle życia. Teraz niestety czuję się wypalona i zmagam się z depresją.Mój tata ciągle mi powtarza, że jak zawalę studia, to już nic dobrego ze mnie nie wyrośnie, więc stąd też utwierdzam się w takim przekonaniu i jednocześnie przestaję walczyć. Zdecydowanie muszę zweryfikować swoje dotychczasowe cele, bo nijak mają się do rzeczywistości.

A może masz po prostu serię porażek, a teraz wyjrzy słońce :), bywa i tak.

Mam nadzieję...Chciałabym jednak nabrać energii - jestem w stanie wyczerpania, cały czas bym spała.Może poleci coś na poprawienie humoru, co sprawi, że poczuję się ożywiona ?

''zeby byc szczesliwym, trzeba byc odwaznym'' - wymowki - racjonalizowanie - narzekanie - tchorzostwo - konformizm - brak samopoznania - odpowiedzialnosc za swoje szczescie itd...to odbiera szanse na bycie czlowiekiem spelnionym.

1. przede wszystkim wyjdź z domu, zrób sobie bardzo długi spacer - wycisz się, obserwuj życie 2. jakaś książka o tematyce, która Cię interesuje, może rozmowa z kimś z grona osób związanych z Twoimi zainteresowaniami? 3. wyjazd za miasto?

:)

zapraszam do pisania ;)

zyje tak jak chce.mam dosc pieniedzy,ladne mieszkanie,fajnego faceta,fajna coreczke,ok prace. no,ale od dawna juz planuje przeniesc sie do Nowej Zelandii,i nie moge sie tam dostac.chociaz moglabym wykonywac tam te sama prace co teraz.jednak z roku na rok coraz bardziej watpie,ze nam sie uda:(

Witam, zapraszam do pisania :)

Szkoda, że dziś nie ma chętnych do pogadania :)

Witam! Bardzo miło, że trafiłam na ten topik.Nie mam w domu neta, więc też dopiero teraz piszę.Mam nadzieję, ze jeszcze temat rozwinie się w najlepsze, bo mam dość tych płytkich temacików na forum... Ogólnie chciałabym żyć tak, żeby mimo upływu lat, zawsze być sobą, cieszyć się wolnością i nie dać się wymaganiom innych ludzi. Marzeń mam sporo, tyle chciałabym zobaczyć.Nie mogłabym żyć w poczuciu, że jestem kurą domową, a moje życie sprowadza się do spełniania męskich oczekiwań.

Jeśli o marzeniach, to jestem ciekawa, do jakiego kraju chciałabyście pojechać?