co o tym myślicie?

Oto wypowiedź na pewnym forum - jak to skomentujecie?! Bo ja nie wiem czy potępić czy wesprzeć i pomóc? :/ Cytuje: Jestem młodą matką i szczęśliwą mężatką jednak czuję, że wewnętrznie jest coś ze mną nie tak. Jestem agresywna zarówno w stosunku do męża jak i naszego synka. Na codzień jestem wspaniałą, troskliwą żoną i matką, kocham męża i synka jednak w chwilach stresu, kłótni, zachowuję nie nieracjonalnie. Bardzo szybko się denerwuję, najmniejsza pierdoła potrafi wytrącić mnie z równowagi, podczas sytuacji stresujących lub kłótni robię się nerwowa, agresywna, krzyczę, przeklinam i stosuję przemoc fizyczną zarówno w stosunku do męża jak i swojego dziecka :(((( Czuję się jak w omaku - napięcie kumuluje się i muszę je rozładować np. poprzez rzucenie czymś, przewrócenie czegoś lub po prostu uderzając męża lub swoje własne dziecko. Jest mi potem bardzo wstyd i wyrzuty sumienia mnie zabijają, nie mogę spać, ciągle płaczę i obiecuję sobie że to już nigdy więcej się nie powtrórzy... Staram się jak mogę, ale po 2-3 miesiącach znowu wybucham i znowu jest to samo. Mój ostatni wybuch miał miejsce wczoraj - jak zwykle poszło o głupotę, zmęczona wróciłam z dzieckiem ze spacerku żeby położyć go spać i zrobić obiad. Byłam zmęczona i jakaś nie w sosie a przede mną jeszcze wiele do zrobienia... mały zaczął wrzeszczeć, rzucać się na ziemię, krzyczeć... nie wytrzymałam... podczas mycia go w łazience nerwy mi puściły... uderzyłam go w twarz jeden raz, a później wpadłam w jakiś amok i zadałam mu jeszcze trzy ciosy i jeszcze 3... tak że aż się przewrócił i uderzył główką o stojący obok prysznic... dopiero kiedy zobaczyłam krew coś we mnie pękło... zaczęłam płakać a synek w szoku szlochając uciekł do łóżeczka... nawet już nie płakał... nie wiedziałam co mam zrobić... miałam ochotę wyjść z domu i już nigdy nie wracać... to nie zdarzyło się pierwszy raz ale pierwszy raz są tego tak poważne skutki - synek jest cały posiniaczony na twarzy, ma zarysowania, ślady od pierścionka, rozciątą wargę i brew... nie mogę na niego patrzeć... nie mogę sobie tego darować... mąż o niczym nie wie, okłamałam go że mały upadł - uwierzył... ale ja jestem w rozsypce... nie mogę jeść, nie mogę spać, ciągle płaczę i chociaż nie chcę tego robić to nie mam pewności że taka sytuacja już się nie powtórzy... uważam się za potwora i zastanawiam się czy to co czuję do mojego synka to miłość? Wcześniej zdarzyło się to 2 miesiące wcześniej - zbiłam wtedy synka bo wybiegł na ulicę i zsikał się w majtki na spacerze. Wtedy też przesadziłam, uderzałam go po twarzy kapciem takim męskim... Potem jak zwykle były, łzy, przepraszanie i obietnice że nigdy więcej. Wtedy jednak synek nie miał żadnych śladów, trochę czerwona buźka przez chwilę i koniec a teraz wygląda okropnie. Mąż nie wie że bije nasze dziecko, to nigdy nie zdarza się przy nim, nigdy nie ma żadnych śladów - teraz pierwszy raz zdarzyło się coś takiego... Synek ma niecałe dwa latka, jest jeszcze malutki, nie potrafi powiedzieć kto go tak skrzywdził... a szkoda bo może to dało by mi nauczkę... Nie wiem co mam robić... Krzywdzę własne dziecko - najukochańszą na świecie osobę... Jak można kogoś kochać i jednocześnie tak bardzo go krzywdzić?! No jak?! Bardzo proszę o pomoc bo jestem przerażona tym co będzie dalej. Czy są jakieś tabletki uspokajające, coś co mnie wyciszy, po czym nie będę wpadała w taką furię? Nie chcę tak dalej żyć... nie potrafię. Chcę być normalna bo kocham swoją rodzinę najbardziej na świecie. Proszę o jakąś radę bo wiem że mam problem, ale nie wiem do kogo zwrócić się o pomoc...

najgorsze są to te gówniary co urodziły dziecko i życie ich skończyło się na pieluchach

jesli masz mozliwosci to pomoz,czasami ludzie zostaja sami ze swoimi chorobami,gubia sie ,nie maja pojecia gdzie zwrocic o pomoc i brna dalej,pozniej dochodzi do tragedii.Tyle sie mowi o znieczulicy.

wedlug mnie ta kobieta powinna udac sie do specjalisty, psychologa, psychiatry.. bo jest to choroba to juz nie jest normalne kazdy ma napady ale nie do tego stopnia.

po 1-sze psycholog i to jak najszybciej!! Sama mam synka 2-letniego i zdarzy sie, ze dostanie klapsa, czy na niego krzykne, jak jest bardzo niegrzeczny, ale takie rzeczy :O przemoc

leczenie u psychologa jest dla niej jedynym wyjsciem bo to jest choroba i tego nie da sie opanowac. ona jest jednym slowem zagrozeniem dla wlasnego dziecka! teraz ma posiniaczona buzke, a co bedzie nastepnym razem? zlamana raczka czy nozka? az w koncu dojdzie do tragedii...