Szpitalna empaita nie zna granic...

Niedawno urodziłam i czuję się świetnie. Poród był bardzo bolesny, nie zaprzeczam ale jednak starałam się trzymać. Rozmawiałam, żartowałam, śmiałam się. Trzy godziny po porodzie poszłam się umyć, umyłam też włosy z pomocą pielęgniarki. Wieczorem posmarowałam się kremem. Wszystko niby pięknie ale.... Inne kobiety z porodówki pukały się w głowę. Nie wstawały, nie myły się, nawet dziećmi zbytnio zajmować się nie chciały.Nawet im się podpasek zmieniać nie chciało przez co pielęgniarki co rusz musiały im prześcieradła zmieniać. Bywa i tak, burza hormonów, trudne porody. Ale nie rozumiem tylko jednego, co one chciały ode mnie? Przez 4 dni słyszałam że jestem jakaś "dziwna" bo taka jakaś zadowolona, uśmiechnięta, dbam o siebie. Według moich współlokatorek pokojowych powinnam te dni przeleżeć plackiem, ześmiardnąć, zakisić się i zalewać się łzami z tego nieszczęścia i tragedii jakim jest urodzenie dziecka. Czy to takie niezwykłe że poród można mimo wszystko odebrać dobrze i nie popaść z tego powodu w czarną rozpacz?