Urządzam licytacje-kto ma gorzej

-mieszkam z rodzicami mimo 34 lat, nie mogę się wyprowadzić z braku kasy -poświęciłam studia i zdrowie dla swojego związku (już niebyłego) bo kasy nam nie starczało -w efekcie zostałam sama z ręką w nocniku po długich latach wspólnego życia z chłopakiem -on się nigdy ze mną nie ożenił, ale papier nie byłby taki ważny gdyby kochał -do tego znalazł sobie po rozstaniu bardzo szybko sporo młodszą od siebie -czuję się upokorzona, poniżona płacze całymi dniami po nocach, jestem psychicznym wrakiem, myślę o samobójstwie -do tego z nowymi chorobami -długami -i samotna

ile masz lat

moim zdaniem na razie na pierwszym miejscu pod wzgledem marnosci zycia bezapelacyjnie jest....klasyczny klasyk

No dalej-co z wami ofermy,brzydale i przegrańcy-licytacja trwa

co jest z Wami? do roboty bydlaki! Myśleć kim chcecie być i realizować!

Hej, pewnie trudno Ci w to uwierzyc ale rozumiem jak się czujesz. Bardzo wiele punktów z Twojej listy dotyczyc także mnie. Wiem że "normalni" ludzie nigdy tego nie zrozumieją, ale dla mnie takie właśnie "normalne" rzeczy jak bycie z kimś, albo nawet zwyłe szczerze przyjaźnie, wychodzenie ze znajomymi, itd, itp, to jak rzeczy z kosmosu - totalnie nieosiągalne. Jestem od Ciebie trochę młodsza, ale mam głębokie przeświadczenie że to się nigdy nie zmieni, chocby nie wiem ile lat minęło. Jestem teraz na fajnych studiach które mnie interesują, ale co z tego - wszystko psują mi ludzie, wśród których nie czuję się swobodnie, którzy mnie wiecznie olewają, i panicznie boję się np zabrac głos na zajęciach. To co innym przychodzi ze swobodą i łatwością, dla mnie jest czymś nieosiągalnym. Non stop analizuję swoje życie, zadręczam się tym i mnóstwem natręctw, żyję z dnia na dzień, z poczuciem że ta pustka się nigdy nie wypełni i nic się nie zmieni. Może mógłbyś podac mi swojego maila żebym mogła czasem z Toba pogadac, wydaje mi się że ktoś tak podobny do mnie mógłby mnie zrozumiec?

no mógłbym podać ci mojego emaila ,tylko mam nadzieje ,że to nie prowokacja

Ja mam mega beznadziejnie, jestem samotna, nie mam w swoim miescie zadnych znajomych. Dostaje szalu wiedzac, ze za chwile kolejne swieta spedze sama. Jestem za wrazliwa na ten swiat :(

dobra jutro podam tutaj sój email,dla równie zdesperowanych jak .Może to ostatnia szansa aby nie rzucać się z holu w centrum handlowym

A skad jestes?

z gorzowa wlkp

Gdybym sie Cibie nie bala to umowilabym sie z Toba:)

dlaczego ktoś miałby ssię mnie bać?

mam tak samo jak ty tylko jestem starszy

Hej, nie prowokacja, naprawdę chciałam móc pogadac czasem z kimś kto by mnie mógł zrozumiec, zresztą myślę że dla Ciebie to też byłoby dobre móc czasem pogadac, jeśli czujesz się samotnie :) to czekam na maila i się odezwę

jeżeli to wszystko prawda to mam ochotę Cię tylko przytulić, a później kopnąć w tyłek, żebyś się przestał nad sobą użalać :)

dziś chciałam otworzyć okno, a wyrwałam je z zawiasami i mi nogie przytrzasło :o

też kiedyś byłam przegrańcem- grubą, brzydką nastolatką, z ojcem alkoholikiem pod jednym dachem, życie nie miało dla mnie sensu, byłam wiecznie zestresowana i czułam się jak zaszczuty pies. Wszystko potęgował brak kasy w domu, ktoś jeździł na wakacje- ja nie, ktoś miał nowe ciuchy- ja nie. W klasie miałam ''super koleżankę'' dzięki której stałam się kozłem ofiarnym, wieczne pośmiewisko. Codziennie prześladowała mnie jedna myśl: czy ojciec wróci najebany i czy nie wywalili go jeszcze z pracy? teraz jak to piszę, aż łzy mi się cisną do oczu, tak byłam bardzo biedna. Potem zaczęły się czasy ''związków'' (też dziwne, że ktokolwiek zwrócił na mnie uwage!), które się szybko kończyły -oczywiście to oni zrywali ze mną- pewnie wstydzili się takiej ''laski''. Przeżywałam horror mniej więcej do 18-go roku życia. Wszystko zmieniło się, gdy moja mama rozwiozła się z tym palantem i w domu zapanował spokój, poszłam na studia i poznałam dojrzałych ludzi, z większymi lub mniejszymi problemami, po roku dostałam stypendium naukowe i w końcu mogłam zaszaleć w sklepie! Schudłam, zadbałam o siebie, poznałam chłopaka, który dziś jest moim mężem i teraz z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że jestem NAJSZCZĘŚLIWSZĄ OSOBĄ NA ŚWIECIE!!! wszystkie przykre sytuacje wpominam bardzo rzadko, ale dzięki takiemu hujowemu dzieciństwu twarda ze mnie sztuka! nie boję się wyzwań, wierzę w siebie W KOŃCU!!! u mnie głownym powodem smutku i rozpaczy był ojciec alkoholik i wiem , że to przez sytuację w rodzinie nie udawało mi się wyjsć na prostą, zniknął powód- zniknęły skutki życzę wam, żebyście znaleźli powód waszych zmartwień, usunęli go i zaczeli życ na nowo. Pozdrawiam, Szczęśliwa

aha i chciałam jeszcze dopisać, że nauczłyam się cieszyć z małych rzeczy, nie martwić się na zapas, żyć teraźniejszością!!! jeśli kiedykolwiek płaczę to tylko ze szczęścia, nie narzekam, bo życie jest na to za krótkie!

Dla mnie jedynym lekarstwem jest cięcie się po rękach-czerwone szramy których jest coraz wiecej są juz coraz bardziej widoczne-na pytanie jerdnej osoby skad to sie wzielo namoich rekach odpowiedzialem- "niechciałbyś wiedzieć" "

To jak, skontaktujemy się jakoś? :)

najbardziej żałosne i jednocześnie śmieszne są teksty w stylu " weź się w garść " albo "zacznij działać" Nie macie pojęcia o czy m mówicie,bo ciężka depresja jest chorobą która właśnie polega na tym ,że człowiek nie może,nie umie tego zrobić,jest niezdolny do działania to tak samo jakby powiedzieć komuś na wózku inwalidzkim,żeby wstał i zaczoł chodzić albo ślepemu aby otworzył oczy i zobaczył jaki świat jest piękny

to podaj swoje gg albo emaila ,ja swojego publicznie niestety nie umieszcze

masz rację, życie potrafi być strasznie smutne

a mogę się dołączyć do prywatnej rozmowy

chcialabym ci pomóc... jesli chcesz to podam ci moj numer tel zadzwonisz porozmawiamy ... podaje mój adres email kaaska@vp.pl jesli sie odezwiesz odpisze . Dodam że jestem przyszłym psychologiem i trudno mi przejśc obojętnie obok tego co napisałeś :/

A ja mam 32 lata, nigdy sie nie kochalem nigdy z nikim nie bylem, mieszkam z rodzicami i dwojka młodszych baci, nie mama perspektywy na wyprowadzke a do tego mam przepukline, łysieje i coraz bardziej boje sie wychodzic do ludzi.

taki nieudacznik ma prace, hę? ja nigdy przez spoleczenstwo nie bylam postrzegana jako przegraniec, a jednak pracy nie moge znalezc, przez to zaczynam lapac depreche...

ok, to mój mail :) : nevershout@interia.pl

biedny...