Co z tą miłością

Hej! Zacznę prosto z mostu. Uważam, że jestem dobrą osobą. Zawsze chętnie pomagam, przejmuje się cierpieniem innych, nie jestem obojętna na ludzką krzywdę. Miła, wrażliwa, sympatyczna - określam tak sama siebie, ale również inni mają o mnie takie zdanie. Mam mały mankament - jestem bardzo frywolna jeśli chodzi o kontakty damsko-męskie. Nie miałam skrupułów być kochanką, wręcz byłam zadowolona że wybrał mnie. I mimo że próbowałam mieć wyrzuty sumienia, to nie...potrafiłam. Poza tym nie odnoszę się źle to uprawiania seksu np za pieniądze, do sponsoringu. Nie robie tego sama, ale nie mam nic przeciwko. Boję się, że w przyszłości będę musiała odpokutować za moje grzechy. Że skoro posunęłam się do bycia kochanką, to i mnie mąż będzie zdradzał za karę. Dlaczego sa we mnie dwie tak skrajne osobowości. Dobra wyrachowana osoba? Przeciez to nie ja... Czy może na to wpłynąć fakt, że czuję się niedowartościowana? cholernie niedowartościowana? Co o tym sądzicie? Bo mnie to już paraliżuje.

znajdź sponsora i idź do dobrego psychologa

oszczędźcie sobie dogryzania. Ludzie naprawdę mają problem i chcą jakiś opinii.

ok - wstawka ze sponsorem była nie na miejscu - ale powaznie mówię o psychologu - masz problemy emocjonalne dziewczyno i chyba psycholog w takim układzie to dobra rada

Zastanów się, czy twój altruizm też nie wynika z potrzeby dowartościowywania się. Jak dla mnie, "dobra osoba" nie przyjmuje roli kochanki. Kropka.

Miła, wrażliwa i sympatyczna a przez to dajesz się wykorzystywać facetom, szkoda mi Ciebie. Aczkolwiek skoro wiesz że to nie jest nazbyt "prawidłowe" to możesz nad tym popracować stawiając siebie na pierwszym miejscu niż poświęcając się za marne ochłapy jakie ci w zamian zaoferują.