Krótka historia o łamaniu zatwardziałych męskich serc

Tylko facet tak potrafi. Ten "mój", kiedy byliśmy znajomymi, a on się we mnie zakochał: - nie potrafił się ze mną pierwszy przywitać, zawsze ja musiałam mówić mu "cześć" - nie potrafił nawiązać ze mną rozmowy, kiedy ja zagajałam, to ledwie coś odburkiwał, jak już się otrząsnął ze stanu przedomdleniowego i uciekał - nigdy nie zwrócił się do mnie po imieniu, próbując za wszelką cenę udowodnić, że nie wie, jak się nazywam - kiedy rozmawialiśmy w większej grupie, to wychodził z butów, żeby tylko wyjśc na taaaakiego super - inteligentnego i z poczuciem humoru, ale kiedy zostawaliśmy we dwoje i mógł mi poudowadniać to i owo, to uciekał - wyszukiwał sobie zupełnie bzdurne okazje, żeby się ze mną "przypadkiem" spotkać (na uczelni, bo studiowaliśmy razem), ale nie był w stanie mnie po prostu, najzwyczajniej na świecie zaprosić na kawę (choćby taką z automatu, na uczelnianym korytarzu :) - w końcu w najbardziej żałosny z żałosnych sposób próbował poderwać mnie "na zazdrość",to znaczy poderwał inną dziewczynę, na której mu nie zależało, więc się nie stresował i obściskiwał się z nią tak, żebym widziała - oczekując nie wiem czego, chyba tego, że przytacham wiadro kisielu i się z nią o niego pobiję, przy tym pragnę zaznaczyć, że do mnie się wtedy przestał odzywać, chyba obrażony o to, że widząc go z inną nie załkałam i nie podarłam szat I ten wrażliwy, nieśmiały, delikatny mężczyzna po tym wszystkim uważa, że złamałam mu serce. Ja jemu serce złamałam, chociaż najdłużej jak się dało byłam miła, cierpliwa, życzliwa i wręcz, powiedziałabym, łatwa (na początku znajomości podobał mi się szalenie i mógł mnie mieć na jedno słowo) i jedyne, czego nie zrobiłam, to nie złapałam go za rękę, nie zaciągnęlam do sypialni i nie powiedziałam "bierz mnie!" Dlatego teraz, kiedy jakiś facet mówi, że kobieta skrzywdziła go i złamała mu serce, to słucham tego z duuuużym dystansem. Czego i Wam życzę :). Ot, rozpisałam frustrację.

No widzę, że ten opis idealnie pasuje do mojego kolegi... też mieliśmy się ku sobie, aż on nagle zaczął się dokładnie w taki sposób zachowywać... Na szczęście (jeszcze ;)) nie robi mi wyrzutów, że złamałam mu serce.

Dlaczego niektórzy facefci to takie cioty?? Ja naprawdę rozumiem, że ktoś może być niesmiały, niepewny siebie i zakompleksiony. Sama trochę jestem, a jemu to się nawet specjalnie nie dziwię, bo jest brzydki jak noc :). Ale po pierwsze - to nie usprawiedliwia braku kultury osobistej, a po drugie - czy żeby być z takim facetem trzeba go złapać za rekę, a jeszcze lepiej poprosić o to, żeby raczył się umówić, ryzykując, że zrobi to, co zwykle - odburknie i ucieknie? No, na litość...Zwłaszcza, że ta historia wydarzyła się właściwie 2 lata temu, ja wtedy miałam dużo mniej doświadczenia i "mądrości" życiowej i myślałam (bo co miałam myśleć?), że jego zachowanie wynika po prostu z tego, że mnie nie chce, nie lubi, nie jest zainteresowany... Ostatecznie nie zrobił nic i był dla mnie niemiły, a czuje się skrzywdzony i odrzucony. Nie łapię tej logiki, po prostu nie łapię, oburza mnie to i zniesmacza...;/

o kurcze! wypisz wymaluj mój kolega :D tylko, że zwraca się do mnie po imieniu i nie ma pretensji żadnych:) I co z takim gościem zrobić?? jak ośmielić? masz jakiś sposób? :)

1. nie uciekać przed nim, przebywać z nim jak najwięcej 2. rozmawiać z gościem ile się da i o czym się da