co byscie powiedziały o zachowaniu kochanka

dobrzeze ==> wiem, że masz rację. Ta prawda do mnie teraz pomału dociera. Chociaż trudno mi to przyjąć do wiadomości, przełknąć i zaakceptować. Gdy się kocha jest się ślepym i głuchym na takie sygnały choć są widoczne gołym okiem. Naiwnie się sądzi, ze facet jest uczciwy a jego miłość szczera. Wierzy się, że to jest właśnie to czego oboje szukaliśmy. Że w końcu się odnaleźliśmy i mimo przeciwności "nam sią na pewno uda". Daję z siebie wszystko, on to doecenia i odwzajemnia. Nie ma czasu na wątpliowści, refleksje. Uczucie się rozwija a my się tylko bez pamięci oddajemy. Przecież na tym w końcu miłość polega. Na dzieleniu się sobą. Na tworzeniu wspólnego nieba. Zastanawiam się tylko co w ich żonach jest takiego szczególnego, że przy nich mimo wszystko pozostają. Przecież gdyby to była ta prawdziwa, jedyna miłość jaką my same dajemy to przecież by nie zdradzali. Bo w imię miłości można powstrzymać i swoje potrzeby, instynkty, popęd. Chyba w tych małżeństwach czegoś im brakuje... "nie ludz sie,na pewno nie zrobilas cos zlego,oprocz tego,ze go poznalas,zaufalas,pokochalas." Nie da się cofnąć czasu, niestety :( Ciągle nie wierzę, że jeszcze tak niedawno mogłam pozować do plakatów pod hasłem "szczęście" a dziś wyglądam jak wyciągnięty z trumny trup. I gdzie ta cała moja mądrość o zwiąkach, mężczyznach, partnerstwie i miłości? Życie wszystko weryfikuje. Trudno jednak się podnieść po takim ciosie. Dziękuję Wam dziewczyny za mądre słowa, wsparcie i poświęcony mi czas

każda z nas to odrębna historia tylko puenta ta sama..bolesna i na całe życie...bądź dzielna i wytrzymaj!!!!!!!

Dziękuję. Teraz jestem na etapie, że "nic nie ma sensu". Nie mam żadnych celów, marzeń, planów bo wszystkie były związane z Nim i naszym wspólnym zyciem. Teraz muszę się nauczyć żyć sama i dla siebie.