Głupia jestem, chyba straciłam szanse na coś cudownego....

jak zawsze sama sobie zycie komplikuje...jak tylko zaczyna sie ukladac,jak widac swiatelko w tunelu to ja robie cos ze sie wszystko pieprzy. Poznalam faceta, niezwyklego, drugiego takiego na swiecie nie znajde,teraz to wiem...ale przez moje skomplikowane zycie musialam go odtracic...bo niby za pare miesiecy wyjade za granice wiec zwiazek jest bez sensu,bo sie jeszcze zaangazujemy i bedziemy cierpiec bardziej itp itd...tak mu powiedzialam...probowal mnie przekonac ale ja nic, no wiec w koncu dal sobie spokoj..a ja co teraz robie? placze, mam wyrzuty sumienia...bo wiem ze nigdy juz nie spotkam kogos takiego jak on, wiem ze jestem podla egoistka i na niego nie zasluguje, ze nie mam prawa nawet prosic go zeby nie mial do mnie zalu...Moze jednak bym zrezygnowala z tego wyjazdu gdyby miedzy nami cos powaznego bylo pozniej...Jestem glupia, chyba jestem skazana na samotnosc, kto by chcial byc z taka osoba jak ja... chcialam tak napisac,mozecie po mnie jechac, a moze jest tu ktos kto tak jak ja lubi sobie zycie skomplikowac od czasu do czasu...

jakby mu zależało i jakby był inteligentnym facetem wiedziałby, że kobiety są bardzo wrażliwe. I postarałby się porozmawiac z tobą. znam to nie tylko z casablanki, ale i z życia:)

probowal,ale ja nie chcialam. Zreszta wczesniej tez mu wykrecilam akcje ze nie ma sensu sie spotykac bo sie za bardzo roznimy,ze jestesmy z dwoch roznych swiatow..Ale on sie nie poddal wtedy i przekonal mnie ze jednak mnostwo nas laczy, ze warto... To ja jestem jakas nie normalna...