do maturzystow

muszę napisać konspekt do prezentacji maturalnej. i nie wiem do tej pory jakie ksiazki mam wybrac. moze wy mi cos podpowiecie. moj temat to: różne ujęcia motywu rozstania w literaturze

może być taki: badawczy: " piersi u maturzystek rocznika 2010?

google nie gryzą

to mogę w necie zaprezentować swoje piersi?

a moze chociaz sie wysil i sprawdz czy w przeczytanych lekturach tego problemu nie omowiono procz tego dobrze ktos powiedzial,google

wal się

sama sie wal tępa strzało:D boze,zeby nawet nie umiec napisac konspektu.co za tlumoki ta dzisiejsza mlodziez:D

moj byl tylko temat - reszta to podszywy

caly czas szukam na googlach ale wszystkie rozstania to rozstania kochankow a mi chodzi o rozstanie z ojczyzną czy z rodziną , nie pamiętam w ktorej lekturze to było

ŻE NIE POWINNAŚ BYĆ DOPUSZCZONA DO MATURY. :O

no jasne ... a ty w ogole maturę masz? bo widzę że masz problemy z czytaniem ze zrozumieniem. w temacie nie ma mowy o ocenianiu mojej pamięci więc jak nie możesz mi pomóc to bardzo Cię proszę - nie udzielaj się

Idz do najblizszej biblioteki i powiedz jaki masz temat babki na pewno pomoga cos znalezc, ale to do literatury podmiotu przedewszystkim. A jezeli chodzi o przedmiotu to z tego co ja pamietam to np werter, w przedwiosniu chyba tez cos bylo z jakims rozstaniem :)

z rozstaniem za ojczyzna, Pan Tadeusz, Przedwiosnie tez, wiersze słowackiego bez przesady czego was w tych szkolach uczą masakra ja mature mialam 4 lata temu i jestem w stanie cos wymyslic

Masz czasami trzeba wytezyc mozgownice i wpisac co innego w google ;p http://www.sciaga.pl/tekst/83603-84-tesknota_za_ojczyzna_na_podstawie_adama_mickiewicza_i_henryka_sienkiewicza http://www.wypracowania24.net/Motywy-tesknoty-za-krajem-w-literaturze-romantycznej-id-1079.html http://www.polskina5.pl/motyw_tesknoty_w_literaturze http://www.polskina5.pl/motyw_emigracji_w_literaturze

Mówiąc o przykładach rozstania dwóch bliskich sobie osób w literaturze nie można pominąć wiersza Juliusza Słowackiego pod tytułem “Rozłączenie” napisanego w roku 1834 w Szwajcarii. Ma on charakter intymnego wyznania i przybiera formę listu, który podmiot liryczny pisze do ukochanej kobiety. Rolę listonosza spełnia „biały gołąb smutku”, ciągle przenosząc wieści. Słowa, które wypowiada „ja” liryczne świadczą o tym, że zna on bardzo dobrze adresata swoich rozmyślań: „Wiem, kiedy płaczesz w cichej komnacie zamknięta; Wiem, o jakiej godzinie wraca bolu fala,...” Najprawdopodobniej kobietą, do której zwraca się podmiot, jest jego matka. Osoba mówiąca w wierszu przebywa z dala od ojczystego kraju, jest pogrążona w smutku, wraca wyobraźnią do dobrze znanych mu stron, wspomina szczególnie mu bliską osobę podczas wykonywania codziennych zajęć. Jednak adresatka nie ma takiej możliwości: „Ale ty próżno będziesz krajobrazy tworzyć,...”. Miejsce pobytu podmiotu zostało zobrazowane w sposób wyrazisty. Odległość pomiędzy nimi powoduje ogromną tęsknotę i nie pozwala im o sobie zapomnieć. W ostatniej zwrotce wiersza podmiot liryczny wyraża przekonanie niemożności spotkania dwojga rozłączonych. Żali się, że rozstanie będzie wieczne: „Lecz choć się nigdy, nigdzie połączyć nie mamy”. Każda strofa przesycona jest bólem spowodowanym rozłąką i brakiem nadziei na spotkanie. Jednak choć rozłączeni „jedno o drugim pamięta”. Cierpieniem z powodu rozstania dotknięty jest również tytułowy bohater powieści poetyckiej Adama Mickiewicza, Konrad Wallenrod, a właściwie Walter Alf. Konrad zostaje postawiony w sytuacji wyboru, z jednej strony dobro ojczyzny, z drugiej miłość do kobiety. Niestety, nie mógł pogodzić obu możliwości, nie istniał bowiem żaden kompromis. Konrad wybrał ojczyznę. Jest on postacią tajemniczą. Z „Powieści Wajdeloty” dowiadujemy się, że jako dziecko został wzięty do niewoli krzyżackiej i zamieszkał na dworze wielkiego mistrza Winrycha. Z pewnością zupełnie by się zniemczył, gdyby nie stary wajdelota litewski Halban, który zajął się chłopcem, opowiadał mu o Litwie, budził w jego sercu miłość do Litwy i nienawiść ku krzyżakom. Walter wykorzystuje pierwszą nadarzającą się sposobność i ucieka na Litwę, gdzie trafia do domu Kiejstuta, a wkrótce poślubia jego córkę Aldonę. Niedługo jednak trwało małżeństwo bohatera „szczęścia w domu nie znalazł, bo go nie było w ojczyźnie”. Walter podejmuje niezwykle trudną decyzję o rozstaniu, porzuca ukochaną żonę, poświęca więc siebie i swoich najbliższych. Przedostaje się na powrót w szeregi krzyżaków, w tajemniczych okolicznościach podszywa się pod słynnego rycerza Konrada Wallenroda, następnie zostaje wielkim mistrzem zakonu. Wojnę z Litwą prowadzi tak nieudolnie, że wojska krzyżackie szybko poniosły klęskę. Zostaje zdemaskowany i jako zdrajca skazany na śmierć. Jednak Konrad decyduje się, iż sam odbierze sobie życie – wypija truciznę. Powiadamia o tym żonę, która przez wszystkie lata mieszkała jako pustelnica. W chwili, gdy zginął Konrad – Aldona nie mogąc już dłużej znieść rozstania i samotności – umiera – serce Aldony pęka z żalu. Innym bohaterem głęboko przeżywającym rozstanie jest Tomasz Judym – bohater powieści Stefana Żeromskiego „Ludzie Bezdomni”. On także poświęcił swoje szczęście osobiste na rzecz realizacji szczytnych ideałów. Joasia marzy, tęskni za własnym, rodzinnym domem, który nie musi być bogaty, lecz przede wszystkim powinien być zbudowany na prawdziwym uczuciu i wspólnocie ideałów. Judym myśli podobnie, lecz zdaje sobie sprawę, że dom, rodzina odciąga człowieka od pracy społecznej, bo z pewnością tęskniłby za żoną, dziećmi i nie mógłby pozwolić sobie na ubóstwo, ponieważ musiałby utrzymać rodzinę. Dlatego Judym podejmuje niezwykle trudną decyzję o rozstaniu z Joasią. Poświęca własne szczęście – boleśnie rani ukochaną i siebie, gdyż pragnie bezinteresownie czynić dobro, chce podjąć walkę z nędzą, krzywdą ludzi ubogich, biedoty Zagłębia. Mówi: „Nie mogę mieć ani ojca, ani matki, ani żony, ani jednej rzeczy, którą bym przycisnął do serca z miłością, dopóki z oblicz ziemi nie znikną te podłe zmory. Muszę wyrzec się szczęścia. Muszę być sam jeden. Żeby obok mnie nikt nie był, nikt mnie nie trzymał”. Symbolem wewnętrznego niepokoju Judyma jest rozdarta sosna. Sosna ta przepołowiona i z jednej strony obumarła częścią korzeni trzyma się jeszcze skarpy – śląskiej ziemi. Rozdarły ją dzieje kopalni, z którą los postanowił ją związać. To samo stało się z Judymem. Część jego duszy – ta, którą stanowi miłość do Joasi, marzenie o rodzinie i szczęściu – poprzez odrzucenie, rozstanie z ukochaną – obumarła. Natomiast to, co pozostało jego życiem, to część poświęcona kopalni, pracującym w niej ludziom, to czynienie dobra dla społeczeństwa. Na zakończenie pragnę podkreślić, że motyw rozstania, ujęty w różnych aspektach – rozstania kochanków Orfeusza i Eurydyki, Tristana i Izoldy, rozstania zranionego i cierpiącego ojca – poety Jana Kochanowskiego ze zmarłą córeczką Urszulką, czy rozstania samotnego Juliusza Słowackiego z ukochaną matką, wyraża głębokie cierpienie, stanowi przyczynę do szerokiej refleksji o charakterze egzystencjalnym. Niech ilustracją do podanych przeze mnie przykładów będą słowa Leopolda Staffa z wiersza „Kochać i tracić” „Kochać i tracić, pragnąć i żałować, Padać boleśnie i znów się podnosić, Krzyczeć tęsknocie "precz!" i błagać "prowadź!" Oto jest życie: nic, a jakże dosyć... „

czy dalej bedziesz zanudzac pierdolami dotyczacymi matury?