zazdrosna o pracę

Mieszkamy pół godziny autobusem od siebie. Mamy obydwoje dwumiesięczną przerwę międzysemestralną (Niemcy, durny kraj). Ja leniwie szukam pracy. Mój facet pracuje. Jak spotka się ze mną dwa razy w tygodniu, to już czuję się zaszczycona. Zwykle mijamy się przypadkiem w drzwiach na uczelni, gdzie dorabia, a tak to siedzi godzinami w domu i wypatruje sobie patrzałki na tych tekstach, które przysyłają mu do poprawienia. Nie musi pracować, ma pieniądze, wygrał kiedyś i leżą na koncie. Nadal mieszka z rodzicami. Ale zabrał się za pracę, tak, powinnam się cieszyć. Ale kuźwa, jestem zazdrosna o tę pracę, o to, że spotkał się ze mną na dwie godziny w zeszłym tygodniu, a jutro zobaczymy się tylko dlatego, że nasza przyjaciółka potrzebuje pomocy przy przeprowadzce i umówiła się z nami dwojgiem niezależnie. A jak ja znajdę w końcu pracę, to co?