Czy wrocic do polski? studia i zycie

tez tesknie za Polska tylko ten rzad masakra :O sadownictwo druga masakra :O przepisy i prawa obowiazujace ...jak wiatr zawieje kolejna masakra :O szkoda bo w Polsce zylo mi sie najlepiej ! ale jeszcze do niej wroce :) choc jestem Francuzem

ja jestem w uk od niedawna do Polski mnie strasznie ciągnie strasznie tęsknie. mam zrobiony licencjat w Polsce. i jak by w Polsce było takie życie jak tu to od razu bym wracała, ale niestety nie jest

Ja mieszkam w Stanach od ponad 7 lat .. i czuje to samoo,, niby tyle lat a w ogole nie moge sie tu zaklimatyzowac ciagle mysle o Polsce. i Strasznie chce wrocic. W ogole nie wyobrazam sobie swojego zycia tutaj. Wiem ze w Polsce tez nie jest kolorowo ale jednak to moj kraj , moj jezyk i moja ojczyzna. mam 19 lat i jak narazie nie zaczelam tutaj studiow bo studiowac chce tylko w Polsce. Rozmawialam o tym z rodzicami wiele razy i za rok mamy sie wrocic i zaczne studia w Polsce. Troche sie obawiam jak to bedzie ale strasznie sie ciesze. ma obywatelstwo amerykanskie wiec w kazdej chwili moge wrocic ale i tak watpie ze to zrobie :)

Ja jestem zagranicą prawie 3 lata mimo to nadal nie umiem sie tu odnaleźć. Pierwsze 2 lata to była mękka, dopiero znalezienie pracy sprawiło że jakoś lepiej znoszę życie tutaj. Nie czuję się jak u siebie, nie znam języka, pogoda jest ciulowa aleeeeeee no właśnie dlaczego mimo to nadal tu jestem? Bo wiem że w Polsce mnie już nic nie czeka i przy aktualnych zarobkach nie mogłabym sobie pozwolic na takie zycie jakie mam tutaj. Poza tym co z tego że jest tam rodzina i znajomi jak każdy jest już w takim wieku że ma swoją rodzine i problemy a jak się spotykamy to od wielkiego dzwonu i ciezko wszystkich zebrać w jednym terminie. Zatem zostaję tutaj i zamierzam coś zmienić bo wiem że będę tu jeszcze jakieś 10-20 lat :) Pozdrawiam

Witam wszystkich! Też mam 18 lat i też mam ten sam dylemat: wrócić do Polski na studia czy zostać zagranicą. Ciągnie mnie do Polski, bo chcę się uniezależnić. Chciałabym już się stąd wyrwać, bo "duszę się". Mam wrażenie, że tutaj zagranicą nic szczególnego nie osiągnę, zawsze będę "szarą masą", bo jestem obca i nie mówię tak dobrze po norwesku jak Norwedzy (mieszkam w Norwegii), i chyba nigdy nie będę w stanie nauczyć się perfekcyjnie tego języka. Mam dość mojego ciasnego mieszkania (wiem, że to totalnie nie na miejscu, bo powinnam docenić, że w ogóle mam gdzie mieszkać), mam dość marnowania życia i nic nie robienia. Ale wiem, że w Polsce będzie mi ciężko, nie tylko z nauką, bo przecież niby podstawa programowa jest podobna, ale uczyłam się w języku norweskim, więc nie zawsze potrafię posługiwać się tą wiedzą "po polsku", nie znam pojęć, fachowych nazw i tak dalej. Problemem są pieniądze, mam oszczędności, ale nie chciałabym utopić wszystkich moich pieniędzy w studia, w bilety, w jedzenie i tak dalej. Ale tak bardzo chciałabym wrócić do Polski, nie tylko do rodziny i do znajomych, ale chciałabym zacząć żyć na własną rękę już teraz! I tak sobie myślę, że mogłabym spróbować, bo nie mam wiele do stracenia. Wiele Norwegów robi sobie roczną przerwę między studiami a liceum, u mnie tą "przerwą" mógłby być wyjazd do Polski, jakby mi nie wyszło, to mogłabym przecież wrócić i zacząć studia w Norwegii.